De Ambon-Bucket-List
Door: Tessa Visser
Blijf op de hoogte en volg Tessa
17 Oktober 2015 | Indonesië, Urimesing
Het is zaterdag vroeg in de middag als ik aan deze blog begin maar ik heb het gevoel dat ik er al een hele dag op heb zitten. Vanmorgen vroeg staan Lisanne en ik om 5.00 uur op (en dat geheel vrijwillig, niet te geloven hè) om een uur later samen de deur uit te lopen. Uitgerust met bergschoenen, een charmant buideltasje, de camera en een flesje water lopen we vanuit Kusu Kusu in ongeveer twee uur tijd de hele berg naar beneden. Twee weken geleden hebben we samen een bucketlist gemaakt met daarop een aantal dingen die we hopen te zien en/of doen in de tijd dat we op Ambon zijn. De (inmiddels afgevinkte) wandeling van vanmorgen is één van de dingen op deze lijst. Al wandelend hebben we de kans om foto’s te maken van de natuur waar we normaal altijd in de angkut voorbij racen. Helaas is het vrij bewolkt en een beetje mistig. We hebben dus geen mooie foto’s van de zonsopgang en zeker geen scherpe foto’s van het uitzicht. Maar de rest is allemaal vastgelegd!
Het allerleukste van de hele wandeling? Daarna weer met de ojek omhoog! Ik vind dit serieus zo geweldig! Wie heeft in Nederland een scooter en neemt mij een keer achterop mee? Als je ergens mee stopt moet je geleidelijk afbouwen toch? Anders kan ik nooit afkicken!
Oké, terug naar waar de vorige blog mee is geëindigd: de Indonesische bruiloft! Uit jullie reacties bleek dat ik daar vooral nog even op terug moet komen haha! De receptie wordt gegeven in een enorme zaal waar ontzettend veel (!) stoelen in lange rijen staan opgesteld. Ook buiten het gebouw staan rijen met stoelen. We horen later dat er zeker zeshonderd mensen aanwezig zijn geweest! Voorin de zaal is een podium met zes grote witte stoelen. In de zaal zien we (veelal paarse) doeken, kunstbloemen, gekleurde lampen en de namen van het bruidspaar in grote rechtopstaande letters voor het podium. De receptie zou om 19.00 uur beginnen maar het bruidspaar komt pas om 20.30 uur binnen, kan gewoon! Bruid en bruidegom snijden samen een enorme piepschuimen taart aan waarna de hele zaal klapt. Achter deze grote taart staat een kleine cake verstopt waar het bruidspaar en de beide ouders een hapje van krijgen. Bruid en bruidegom moeten tegelijkertijd een hap nemen van het hetzelfde stukje taart, lekker knus. Na de taart volgt er een korte kus op commando en dan danst het bruidspaar kort op een romantisch deuntje.
De ceremonie is afgelopen en er volgt een fotoshoot met de werkgevers van zowel de bruid als de bruidegom. Daarna gaan ALLE zeshonderd mensen in een lange rij voor het podium staan om het bruidspaar te feliciteren. Wanneer wij ons ook bij de rij voegen, willen mensen opeens met ons op de foto! Oeps! Lisanne en ik twijfelen of het bruidspaar zich niet zal afvragen wie wij zijn en wat we in hemelsnaam op hun bruiloft doen, maar we horen dat het bruidspaar eerder vereerd zal zijn en zien inderdaad alleen maar blije gezichten bij het handen schudden. Hoe meer zielen hoe meer vreugd? Of is het leuk om blanken op je bruiloft te hebben? Ik denk niet dat deze bruiloft representatief is voor alle bruiloften in Indonesië, zeshonderd gasten lijkt me toch wat veel …
Dat mensen graag met ons op de foto willen, merken we ook weer als we de zaterdag na de bruiloft naar de mall in Passo gaan, een ander onderdeel van onze bucketlist! Zelfs het winkelpersoneel spreekt ons hier aan voor foto’s! Lisanne en ik zijn een soort van wandelende attractie en als je dan ook nog samen bedenkt om middenin het winkelcentrum op een bankje een yoghurt-toetje op te eten, dan heb je helemaal publiek! Gelukkig kunnen wij er steeds wel om lachen, dit maken we in ons leven vast maar één keer mee. Iedereen die ons vraagt om een foto met of van ons te maken, druk ik tegenwoordig ook mijn camera in de hand. Dan staan Lisanne en ik ook nog eens samen op de foto! Onbekenden van foto’s afknippen zal trouwens nooit een optie zijn want iedereen wil in het midden staan ;) We sluiten de zaterdag af met de slappe lach als we thuis een nietmachine in onze tasjes vinden. De caissière van één van de winkels was blijkbaar zo afgeleid door onze witte hoofden dat ze zonder het te merken de nietmachine van de toonbank ook maar voor ons ingepakt heeft hahahh!
Zondag is er in de kerk in Kusu Kusu een speciale kinder-dienst. Hoewel we er niks van verstaan kunnen we merken dat de preek echt op de kinderen is gericht. Tijdens de dienst komen de kinderen in verschillende groepen vooraan in de kerk zingen. Mijn camera staat vol met filmpjes, heerlijk! Een ander moment waar ik deze week heel bewust van geniet is als we dinsdagavond na de Engelse les in het andere dorpje in de laadbak van de auto weer thuis worden gebracht. Elke week zitten we met een aantal kinderen achterin de laadbak en hobbelen we in het pikdonker terug naar Kusu Kusu. Onderweg zingen we de Engelse (christelijke) liedjes die wij ze hebben aangeleerd. Als er ojeks vlak achter ons rijden, kan ik zien dat ze lachen en bedenk ik me hoe gezellig dit eruit moet zien. Ik vind het elke week een heel leuk moment!
Op woensdag hebben we onverwacht een vrije dag en gaan we op pad voor een heel leuk onderdeel van onze bucketlist. Met twee verschillende angkuts reizen we in anderhalf uur naar het Natsepa Resort & Conference Center. Dit is een ontzettend chique hotel met een zwembad waar we gewoon in bikini mogen zwemmen. We ruilen de jungle voor een middag in voor het paradijs !! Ik vind het zo mooi en geweldig en luxe en chique! En tegelijkertijd voelt het als zo’n andere wereld als wat we de afgelopen maand hebben gezien. Het is net of we een dagje op vakantie zijn. Vanuit het zwembad kijk je uit op de zee en de bergen, prachtig! We drinken heerlijk vers fruitsap en bestellen in het restaurant garlic-bread en een echte westerse clubsandwich, mmm! Topdag!
De Engelse lessen zijn nog steeds heel leuk. De kinderen zijn ongelofelijk enthousiast en gemotiveerd elke keer! Deze week zijn we met de oudste groep gestart met het werkwoord ‘to be’ zodat ze ook echt zinnen kunnen gaan maken. De kinderen hebben moeite met werkwoorden omdat deze in het Indonesisch niet bestaan. Een zin als ‘ik ben blij’ wordt in het Indonesisch ‘saya (ik) senang (blij)’. Dit maakt het voor de kinderen natuurlijk wel ingewikkeld. Op donderdag is een groepje jongens tien minuten te laat bij de les. Vanuit de jam karet ben je dan keurig op tijd maar wij vragen toch even na waarom de jongens laat zijn. Als antwoord krijgen we dat ze nog onder de douche stonden. En vorige week gaf een kind als antwoord dat hij nog bij een vriendje aan het spelen was. Ja dat gaat voor natuurlijk! De Engelse lessen zorgen er trouwens voor dat ik opeens de menukaarten in Nederland ga begrijpen. Kip is ‘ajam’ (vandaar saté ajam), varken is ‘babi (dat verklaart de babi pangang) en zoet is ‘manis’ (nou begrijp ik ook de ketjap manis). Je moet het allemaal maar weten!
Dan alleen nog een antwoord op de vraag van Elise! Ja dat is een heuse cicak op de foto bij mijn vorige blog. Een betere foto gaan we ook niet krijgen denk ik. Het beestje zat aan de binnenkant van een lamp en werd nogal angstig toen wij met onze camera’s in de lamp kwamen. Met het licht op de achtergrond konden we zijn hartje heel erg tekeer zien gaan! Ik denk niet dat de cicaks en ik echt nog vriendjes gaan worden maar ik ben al wel meer aan ze gewend. Heb ook niet veel keus want ze lopen elke avond over het plafond als ik in mijn bed lig. Beter een cicak dan een spin! Zolang ze voortaan maar uit het broodrooster blijven ;)
Saya minta maaf (het spijt me) voor dit lange verhaal en sampai jumpa (tot ziens) ! xx
Het allerleukste van de hele wandeling? Daarna weer met de ojek omhoog! Ik vind dit serieus zo geweldig! Wie heeft in Nederland een scooter en neemt mij een keer achterop mee? Als je ergens mee stopt moet je geleidelijk afbouwen toch? Anders kan ik nooit afkicken!
Oké, terug naar waar de vorige blog mee is geëindigd: de Indonesische bruiloft! Uit jullie reacties bleek dat ik daar vooral nog even op terug moet komen haha! De receptie wordt gegeven in een enorme zaal waar ontzettend veel (!) stoelen in lange rijen staan opgesteld. Ook buiten het gebouw staan rijen met stoelen. We horen later dat er zeker zeshonderd mensen aanwezig zijn geweest! Voorin de zaal is een podium met zes grote witte stoelen. In de zaal zien we (veelal paarse) doeken, kunstbloemen, gekleurde lampen en de namen van het bruidspaar in grote rechtopstaande letters voor het podium. De receptie zou om 19.00 uur beginnen maar het bruidspaar komt pas om 20.30 uur binnen, kan gewoon! Bruid en bruidegom snijden samen een enorme piepschuimen taart aan waarna de hele zaal klapt. Achter deze grote taart staat een kleine cake verstopt waar het bruidspaar en de beide ouders een hapje van krijgen. Bruid en bruidegom moeten tegelijkertijd een hap nemen van het hetzelfde stukje taart, lekker knus. Na de taart volgt er een korte kus op commando en dan danst het bruidspaar kort op een romantisch deuntje.
De ceremonie is afgelopen en er volgt een fotoshoot met de werkgevers van zowel de bruid als de bruidegom. Daarna gaan ALLE zeshonderd mensen in een lange rij voor het podium staan om het bruidspaar te feliciteren. Wanneer wij ons ook bij de rij voegen, willen mensen opeens met ons op de foto! Oeps! Lisanne en ik twijfelen of het bruidspaar zich niet zal afvragen wie wij zijn en wat we in hemelsnaam op hun bruiloft doen, maar we horen dat het bruidspaar eerder vereerd zal zijn en zien inderdaad alleen maar blije gezichten bij het handen schudden. Hoe meer zielen hoe meer vreugd? Of is het leuk om blanken op je bruiloft te hebben? Ik denk niet dat deze bruiloft representatief is voor alle bruiloften in Indonesië, zeshonderd gasten lijkt me toch wat veel …
Dat mensen graag met ons op de foto willen, merken we ook weer als we de zaterdag na de bruiloft naar de mall in Passo gaan, een ander onderdeel van onze bucketlist! Zelfs het winkelpersoneel spreekt ons hier aan voor foto’s! Lisanne en ik zijn een soort van wandelende attractie en als je dan ook nog samen bedenkt om middenin het winkelcentrum op een bankje een yoghurt-toetje op te eten, dan heb je helemaal publiek! Gelukkig kunnen wij er steeds wel om lachen, dit maken we in ons leven vast maar één keer mee. Iedereen die ons vraagt om een foto met of van ons te maken, druk ik tegenwoordig ook mijn camera in de hand. Dan staan Lisanne en ik ook nog eens samen op de foto! Onbekenden van foto’s afknippen zal trouwens nooit een optie zijn want iedereen wil in het midden staan ;) We sluiten de zaterdag af met de slappe lach als we thuis een nietmachine in onze tasjes vinden. De caissière van één van de winkels was blijkbaar zo afgeleid door onze witte hoofden dat ze zonder het te merken de nietmachine van de toonbank ook maar voor ons ingepakt heeft hahahh!
Zondag is er in de kerk in Kusu Kusu een speciale kinder-dienst. Hoewel we er niks van verstaan kunnen we merken dat de preek echt op de kinderen is gericht. Tijdens de dienst komen de kinderen in verschillende groepen vooraan in de kerk zingen. Mijn camera staat vol met filmpjes, heerlijk! Een ander moment waar ik deze week heel bewust van geniet is als we dinsdagavond na de Engelse les in het andere dorpje in de laadbak van de auto weer thuis worden gebracht. Elke week zitten we met een aantal kinderen achterin de laadbak en hobbelen we in het pikdonker terug naar Kusu Kusu. Onderweg zingen we de Engelse (christelijke) liedjes die wij ze hebben aangeleerd. Als er ojeks vlak achter ons rijden, kan ik zien dat ze lachen en bedenk ik me hoe gezellig dit eruit moet zien. Ik vind het elke week een heel leuk moment!
Op woensdag hebben we onverwacht een vrije dag en gaan we op pad voor een heel leuk onderdeel van onze bucketlist. Met twee verschillende angkuts reizen we in anderhalf uur naar het Natsepa Resort & Conference Center. Dit is een ontzettend chique hotel met een zwembad waar we gewoon in bikini mogen zwemmen. We ruilen de jungle voor een middag in voor het paradijs !! Ik vind het zo mooi en geweldig en luxe en chique! En tegelijkertijd voelt het als zo’n andere wereld als wat we de afgelopen maand hebben gezien. Het is net of we een dagje op vakantie zijn. Vanuit het zwembad kijk je uit op de zee en de bergen, prachtig! We drinken heerlijk vers fruitsap en bestellen in het restaurant garlic-bread en een echte westerse clubsandwich, mmm! Topdag!
De Engelse lessen zijn nog steeds heel leuk. De kinderen zijn ongelofelijk enthousiast en gemotiveerd elke keer! Deze week zijn we met de oudste groep gestart met het werkwoord ‘to be’ zodat ze ook echt zinnen kunnen gaan maken. De kinderen hebben moeite met werkwoorden omdat deze in het Indonesisch niet bestaan. Een zin als ‘ik ben blij’ wordt in het Indonesisch ‘saya (ik) senang (blij)’. Dit maakt het voor de kinderen natuurlijk wel ingewikkeld. Op donderdag is een groepje jongens tien minuten te laat bij de les. Vanuit de jam karet ben je dan keurig op tijd maar wij vragen toch even na waarom de jongens laat zijn. Als antwoord krijgen we dat ze nog onder de douche stonden. En vorige week gaf een kind als antwoord dat hij nog bij een vriendje aan het spelen was. Ja dat gaat voor natuurlijk! De Engelse lessen zorgen er trouwens voor dat ik opeens de menukaarten in Nederland ga begrijpen. Kip is ‘ajam’ (vandaar saté ajam), varken is ‘babi (dat verklaart de babi pangang) en zoet is ‘manis’ (nou begrijp ik ook de ketjap manis). Je moet het allemaal maar weten!
Dan alleen nog een antwoord op de vraag van Elise! Ja dat is een heuse cicak op de foto bij mijn vorige blog. Een betere foto gaan we ook niet krijgen denk ik. Het beestje zat aan de binnenkant van een lamp en werd nogal angstig toen wij met onze camera’s in de lamp kwamen. Met het licht op de achtergrond konden we zijn hartje heel erg tekeer zien gaan! Ik denk niet dat de cicaks en ik echt nog vriendjes gaan worden maar ik ben al wel meer aan ze gewend. Heb ook niet veel keus want ze lopen elke avond over het plafond als ik in mijn bed lig. Beter een cicak dan een spin! Zolang ze voortaan maar uit het broodrooster blijven ;)
Saya minta maaf (het spijt me) voor dit lange verhaal en sampai jumpa (tot ziens) ! xx
-
17 Oktober 2015 - 10:11
Laura:
Hoiiiii Tess! Je weet inmiddels welke Laura ik ben haha. Accaaare.
Wat schrijf je super leuk. Ik kan eigenlijk maar 1 ding zeggen: ik wilde dat ik mee was!
Liefs!! -
17 Oktober 2015 - 11:24
Ineke:
Wat weer een geweldig verhaal. Je schrijft het zo prachtig en op een echte Tessa manier. Heerlijk om te lezen. En wat een prachtig idee om een bucket list te maken samen. Wij zijn natuurlujk heel erg benieuwd naar jullie verdere belevenissen.
Dikke kus van de Bossies -
17 Oktober 2015 - 14:35
Marten:
De wandelende attractie! <3
Niemand had dat ooit gedacht dat jullie vrijwillig zo vroeg gingen opstaan! Gaat dat nogmaals gebeuren voor de ochtend zon? ;) Dat zwembad ziet er echt veel te perfect uit, jammer dat het zo ver weg is! heerlijk!
Zoen!
*En als jullie de "Jam Karet" maar niet gaan overnemen en hier ook gaan gebruiken;)
-
17 Oktober 2015 - 21:05
Nathalie:
Mooi blog weer Tessa! Ik verwacht natuurlijk zo langzamerhand wel een cursus Indonesisch als je terug bent -
17 Oktober 2015 - 23:24
Jannie:
Hallo Tessa,
Ik heb met plezier je reisverslagen gelezen en de foto's bekeken.
Wow mooi is het daar en wat maak je veel mee! Een hele belevenis.
Wel fijn dat jullie met z'n tweeën zijn. Alleen zou je al die aandacht niet aan kunnen haha!
Je kunt goed schrijven Tessa en het leest heel plezierig en gemakkelijk.
Leuk klasje heb je ook.
Veel plezier nog en geniet ervan!
Groetjes en een dikke kus van Rennie en Jannie -
19 Oktober 2015 - 08:08
Manon:
Hoi Tessa,
Wat een belevenissen!
Wat een bijzondere tijd. Hier is de herfst echt begonnen. Je bent letterlijk en figuurlijk aan de andere kant van de wereld. We missen je wel een beetje. En ik kan me voorstellen dat ze op Ambon ook dol op je zijn. Hele fijne tijd verder.
Groetjes Erik, Femke manon -
23 Oktober 2015 - 14:31
Elise:
Hi!
Ik loop een week achter wat betreft je blogs merk ik! ;) Leuk dat je nog even reageerde op mijn vragen ;) Ik vind het al heel wat dat je van zo dichtbij een foto durft te maken en dat je 'meer aan ze gewend bent'. Had ik niet gedacht, en jij zelf vast ook niet haha!
Wat een belevenis, zo'n bruiloft! Volgens mij zijn >600 gasten normaal op een Indonesische bruiloft, heb ik ergens gelezen. Lijkt mij wat onpersoonlijk, maar ik snap de piepschuimen taart wel! Bak maar eens een taart voor 600 man, hahaha!
Ik kijk weer uit naar je volgende blog! :) Geniet van de zon, want die is hier ver te zoeken! Ik schrijf dit vanonder een kleedje op de bank, zielig he!! ;)
xx -
25 Oktober 2015 - 20:35
Erikstrijk:
Hè Tessa,
Klink goed hoor. Ik hoop je na de reis terug te zien. Ik heb een paar vragen:
===============================================
1. Heb je er goed WiFi?
2. Wat staat allemaal op die Bucket list
3. Wat mis je het meest.
===============================================
Goodluck,
Erik_Strijk
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
