Alweer een maand hier!
Door: Tessa Visser
Blijf op de hoogte en volg Tessa
09 Oktober 2015 | Indonesië, Urimesing
Helleeu!
Het is vrijdagmiddag en tijd voor een volgende blog. Ik zit onder mijn klamboe op bed met een oude laptop die we hier tijdelijk mogen gebruiken. Toch een stuk makkelijker dan mijn telefoon voor deze blogs. Met de lunch hebben we zonet rijst met colo-colo gegeten, een soort makreel in een sausje van ketjap. Ik sta thuis bekend als niet zo’n grote vis-liefhebber maar dit ga ik ook een keer maken! Het gerecht dankt zijn naam aan het feit dat je de vis in de ketjapsaus ‘dipt’. Colo-colo betekent eigenlijk ‘dip dip’. Zo gaat het trouwens met meervoudsvormen in Indonesië. Je hebt geen ander woord voor het meervoud, maar je zegt het woord twee keer. Een blanke buitenlander is een buleh, twee blanke buitenlanders benoem je met buleh buleh. Vandaar dat ze het dus twee keer naar ons roepen! Heel logisch! Oh en Kusu Kusu (het dorpje waar we wonen) betekent ‘gras gras’ want ja, ze hebben hier natuurlijk meer dan één grassprietje. Ik vind het leuk! In Nederland zouden we het dan niet meer over kinderen hebben maar over kind kind, of bij huisdieren over hond hond. En je hebt niet twee voeten maar gewoon voet voet! Ja dit heeft wel wat! ;)
Inmiddels zijn we alweer een maand in Kusu Kusu en ook de derde en vierde week zijn voorbij gevlogen. Vorige week heb ik geen blog geschreven omdat ik het grootste gedeelte van de tijd ziek op bed lag, dat leek me niet zo interessant voor een blog. Het laatste wat je overigens moet doen als je ziek bent in de tropen is op Google gaan kijken. Het valt me mee dat ik nog leef na alle verhalen die ik op internet kon vinden. Maar nu ben ik klaar voor een nieuwe blog! Ik vind het zo leuk dat jullie de moeite nemen om mijn verhalen te lezen en erop te reageren. Ik word elke keer helemaal blij als ik een mailtje krijg dat er een nieuwe reactie is geplaatst. Terima kasih (dankjewel) !
Ook deze weken hebben we weer kunnen ervaren dat in Indonesië alles kan. Op maandag staan we om 7.30 uur op de angkut te wachten om naar school te gaan. De angkut komt pas om 8.15 uur bij een huis vlak naast ons wegrijden. Zou deze man gewoon nog geen zin hebben gehad? Lijkt me wel fijn voor de buschauffeurs in Nederland als zij ’s ochtends ook gewoon kunnen beslissen om zich nog een keer om te draaien. Drie kwartier later vertrekken, geen probleem! Op dinsdag komt de angkut wel heel snel aanrijden maar als we klaar zitten om te vertrekken, stapt de chauffeur doodleuk uit om al zijn ramen te gaan wassen. We snappen nu iets beter waarom mensen vaak te laat komen, je ontkomt gewoon niet aan de jam karet (elastieken tijd) hier. We blijven ons verbazen hahha!
Op Leleani 1 (de school voor speciaal onderwijs) voeren we afgelopen week adviesgesprekken met de leerkrachten. In de gesprekken richten we ons vooral op het bieden van duidelijkheid en voorspelbaarheid voor de leerlingen en op het belonen van positief gedrag. Ook introduceren we pictogrammen waarmee de leerkrachten hun dagprogramma op het bord kunnen hangen. De eerste reacties van de leerkrachten zijn positief, vanaf nu komt het vooral aan op het coachen in de praktijk. En om hierbij nog even een leuk moment te delen, het eerste vel met pictogrammen wat we thuis plastificeren verdwijnt in het apparaat om er vervolgens NIET aan de andere kant uit te komen. We zien ons vel steeds kleiner worden totdat het geheel in het apparaat verdwenen is. HUH ?! Voor een paar seconden staan Lisanne en ik elkaar heel raar aan te kijken en dan kunnen we niet meer stoppen met lachen. Gelukkig kan het apparaat meteen gerepareerd worden en kunnen we alsnog al onze pictogrammen plastificeren en uitknippen.
Behalve onze werkzaamheden op Leleani en de Engelse lessen in de avonduren hebben we sinds deze week ook meer duidelijkheid over de verdere activiteiten van ons vrijwilligerswerk. Zo zullen we deze maand in het GPM Sumber Hidup ziekenhuis in Ambon-stad een snoezelruimte gaan schilderen en inrichten. Super leuk! In november zullen we een presentatie gaan geven op het departement van Onderwijs over de onderwijsbehoeften van leerlingen op het speciaal onderwijs. De huidige school waar we werken (Leleani) zal hierbij dienen als een voorbeeld voor de andere scholen. Ook zullen we in november de Nederlandse ambassadeur van Indonesië gaan ontmoeten, die dan op Ambon is! Deze week bezochten we in Kusu Kusu al een ernstig gehandicapt meisje om mee te denken over kwaliteit van leven. Het is nauwelijks voor te stellen dat de ouders van dit meisje al twintig jaar lang vierentwintig uur per dag voor dit meisje zorgen zonder hulpmiddelen als een rolstoel of een tillift en zonder voorzieningen zoals we die in Nederland kennen. Ongelofelijk zwaar!
Op zondag worden we meegenomen voor een tour over het eiland. We zien voor het eerst de zee en stoppen bij een kraampje waar ze rujak verkopen. Ook dit is een echte specialiteit van Ambon. Het zijn allemaal soorten fruit in stukjes gesneden met daarover heen een soort pittig pindasausje. Sorry Ambon, ik heb toch liever gewoon fruit! Behalve de zee bezoeken we een groot winkelcentrum en drinken we in de avond een heerlijke mango-smoothie bij een klein restaurantje met uitzicht over de baai van Ambon (was dat restaurant maar dichterbij, dan kwam ik er elke dag!). Woensdag word ik verrast met een groot pakket wat voor mij bezorgd is. Dankjewel mam (en pap en Martijn) !!
Het eiland staat deze week trouwens in het teken van Pesparawi XI Nasional 2015, een groot muzikaal evenement waarbij koren uit alle provinciën van Indonesië samenkomen. Het is heel bijzonder dat het dit jaar op Ambon is. Vanuit Jakarta zijn speciaal veertig bussen verscheept om alle mensen te kunnen vervoeren. Het festival duurt van 2 tot en met 12 oktober maar de opening werd gewoon even verplaatst naar 6 oktober omdat de president er tóch niet bij kon zijn de eerste dag. Kan gewoon! Op school merken we dat er minder juffen minder kinderen komen door alle festiviteiten. Volgende week zal alles vast weer meer normaal zijn.
Het meest bijzonder aan dit avontuur op Ambon vind ik dat we dingen doen/zien/meemaken die je als gewone toerist nooit zou meemaken. Dat we verblijven in een heel klein dorpje bovenin de bergen, dat we elke dag met het lokale openbaar vervoer reizen, dat we in een stad lopen waar geen blanke komt, dat we in het pikdonker de steile bergen beklimmen omdat er geen angkut richting huis rijdt, dat we op scholen komen en dat we mee mogen naar verjaardagen. En vanavond mogen we mee naar een echte Indonesische bruiloft, super leuk! Dus ik ga nu heeeeel snel haarwassen met emmertjes water en me dan klaarmaken. Tot de volgende blog!
Liefs Tessa
Het is vrijdagmiddag en tijd voor een volgende blog. Ik zit onder mijn klamboe op bed met een oude laptop die we hier tijdelijk mogen gebruiken. Toch een stuk makkelijker dan mijn telefoon voor deze blogs. Met de lunch hebben we zonet rijst met colo-colo gegeten, een soort makreel in een sausje van ketjap. Ik sta thuis bekend als niet zo’n grote vis-liefhebber maar dit ga ik ook een keer maken! Het gerecht dankt zijn naam aan het feit dat je de vis in de ketjapsaus ‘dipt’. Colo-colo betekent eigenlijk ‘dip dip’. Zo gaat het trouwens met meervoudsvormen in Indonesië. Je hebt geen ander woord voor het meervoud, maar je zegt het woord twee keer. Een blanke buitenlander is een buleh, twee blanke buitenlanders benoem je met buleh buleh. Vandaar dat ze het dus twee keer naar ons roepen! Heel logisch! Oh en Kusu Kusu (het dorpje waar we wonen) betekent ‘gras gras’ want ja, ze hebben hier natuurlijk meer dan één grassprietje. Ik vind het leuk! In Nederland zouden we het dan niet meer over kinderen hebben maar over kind kind, of bij huisdieren over hond hond. En je hebt niet twee voeten maar gewoon voet voet! Ja dit heeft wel wat! ;)
Inmiddels zijn we alweer een maand in Kusu Kusu en ook de derde en vierde week zijn voorbij gevlogen. Vorige week heb ik geen blog geschreven omdat ik het grootste gedeelte van de tijd ziek op bed lag, dat leek me niet zo interessant voor een blog. Het laatste wat je overigens moet doen als je ziek bent in de tropen is op Google gaan kijken. Het valt me mee dat ik nog leef na alle verhalen die ik op internet kon vinden. Maar nu ben ik klaar voor een nieuwe blog! Ik vind het zo leuk dat jullie de moeite nemen om mijn verhalen te lezen en erop te reageren. Ik word elke keer helemaal blij als ik een mailtje krijg dat er een nieuwe reactie is geplaatst. Terima kasih (dankjewel) !
Ook deze weken hebben we weer kunnen ervaren dat in Indonesië alles kan. Op maandag staan we om 7.30 uur op de angkut te wachten om naar school te gaan. De angkut komt pas om 8.15 uur bij een huis vlak naast ons wegrijden. Zou deze man gewoon nog geen zin hebben gehad? Lijkt me wel fijn voor de buschauffeurs in Nederland als zij ’s ochtends ook gewoon kunnen beslissen om zich nog een keer om te draaien. Drie kwartier later vertrekken, geen probleem! Op dinsdag komt de angkut wel heel snel aanrijden maar als we klaar zitten om te vertrekken, stapt de chauffeur doodleuk uit om al zijn ramen te gaan wassen. We snappen nu iets beter waarom mensen vaak te laat komen, je ontkomt gewoon niet aan de jam karet (elastieken tijd) hier. We blijven ons verbazen hahha!
Op Leleani 1 (de school voor speciaal onderwijs) voeren we afgelopen week adviesgesprekken met de leerkrachten. In de gesprekken richten we ons vooral op het bieden van duidelijkheid en voorspelbaarheid voor de leerlingen en op het belonen van positief gedrag. Ook introduceren we pictogrammen waarmee de leerkrachten hun dagprogramma op het bord kunnen hangen. De eerste reacties van de leerkrachten zijn positief, vanaf nu komt het vooral aan op het coachen in de praktijk. En om hierbij nog even een leuk moment te delen, het eerste vel met pictogrammen wat we thuis plastificeren verdwijnt in het apparaat om er vervolgens NIET aan de andere kant uit te komen. We zien ons vel steeds kleiner worden totdat het geheel in het apparaat verdwenen is. HUH ?! Voor een paar seconden staan Lisanne en ik elkaar heel raar aan te kijken en dan kunnen we niet meer stoppen met lachen. Gelukkig kan het apparaat meteen gerepareerd worden en kunnen we alsnog al onze pictogrammen plastificeren en uitknippen.
Behalve onze werkzaamheden op Leleani en de Engelse lessen in de avonduren hebben we sinds deze week ook meer duidelijkheid over de verdere activiteiten van ons vrijwilligerswerk. Zo zullen we deze maand in het GPM Sumber Hidup ziekenhuis in Ambon-stad een snoezelruimte gaan schilderen en inrichten. Super leuk! In november zullen we een presentatie gaan geven op het departement van Onderwijs over de onderwijsbehoeften van leerlingen op het speciaal onderwijs. De huidige school waar we werken (Leleani) zal hierbij dienen als een voorbeeld voor de andere scholen. Ook zullen we in november de Nederlandse ambassadeur van Indonesië gaan ontmoeten, die dan op Ambon is! Deze week bezochten we in Kusu Kusu al een ernstig gehandicapt meisje om mee te denken over kwaliteit van leven. Het is nauwelijks voor te stellen dat de ouders van dit meisje al twintig jaar lang vierentwintig uur per dag voor dit meisje zorgen zonder hulpmiddelen als een rolstoel of een tillift en zonder voorzieningen zoals we die in Nederland kennen. Ongelofelijk zwaar!
Op zondag worden we meegenomen voor een tour over het eiland. We zien voor het eerst de zee en stoppen bij een kraampje waar ze rujak verkopen. Ook dit is een echte specialiteit van Ambon. Het zijn allemaal soorten fruit in stukjes gesneden met daarover heen een soort pittig pindasausje. Sorry Ambon, ik heb toch liever gewoon fruit! Behalve de zee bezoeken we een groot winkelcentrum en drinken we in de avond een heerlijke mango-smoothie bij een klein restaurantje met uitzicht over de baai van Ambon (was dat restaurant maar dichterbij, dan kwam ik er elke dag!). Woensdag word ik verrast met een groot pakket wat voor mij bezorgd is. Dankjewel mam (en pap en Martijn) !!
Het eiland staat deze week trouwens in het teken van Pesparawi XI Nasional 2015, een groot muzikaal evenement waarbij koren uit alle provinciën van Indonesië samenkomen. Het is heel bijzonder dat het dit jaar op Ambon is. Vanuit Jakarta zijn speciaal veertig bussen verscheept om alle mensen te kunnen vervoeren. Het festival duurt van 2 tot en met 12 oktober maar de opening werd gewoon even verplaatst naar 6 oktober omdat de president er tóch niet bij kon zijn de eerste dag. Kan gewoon! Op school merken we dat er minder juffen minder kinderen komen door alle festiviteiten. Volgende week zal alles vast weer meer normaal zijn.
Het meest bijzonder aan dit avontuur op Ambon vind ik dat we dingen doen/zien/meemaken die je als gewone toerist nooit zou meemaken. Dat we verblijven in een heel klein dorpje bovenin de bergen, dat we elke dag met het lokale openbaar vervoer reizen, dat we in een stad lopen waar geen blanke komt, dat we in het pikdonker de steile bergen beklimmen omdat er geen angkut richting huis rijdt, dat we op scholen komen en dat we mee mogen naar verjaardagen. En vanavond mogen we mee naar een echte Indonesische bruiloft, super leuk! Dus ik ga nu heeeeel snel haarwassen met emmertjes water en me dan klaarmaken. Tot de volgende blog!
Liefs Tessa
-
09 Oktober 2015 - 11:59
Ineke:
Lieve Tessa,
Wat weer een prachtig verhaal heb je geschreven. (talent talent)
Balen dat je ziek was zeg maar ondanks dat heb je toch weer mooie dingen meegemaakt zeg.
Ik hoop voor alle "speciale" kindjes daar dat de leerkrachten jullie adviezen gaan doorvoeren want daar is uiteindelijk iedereen bij geholpen.
Ik wens je ontzettend veel plezier. En natuurlijk willen we heel graag je belevenissen weer lezen van deze bruiloft.
Meid ga door met Genieten in Gras Gras en hier wachten we weer rustig je volgende blog af.
Dikke kus uit Assen -
09 Oktober 2015 - 12:13
Henkjan En Mariken:
Hoi Tessa,
Fijn dat je weer wat beter bent en leuk dat je zo veel verschillende interessante dingen ziet daar, ook bij je vrijwilligerswerk (leuke en minder leuke)!
Lijkt ons wel heel bijzonder zo'n bruiloft, we kijken uit naar je volgende verslag!
Liefs! -
09 Oktober 2015 - 12:17
Nadiah:
Yay weer een paar foto's! Ik ben zo dubbel en dwars trots op je lieve tess! Je doet dit allemaal wel gewoon 'even'! Er is al een hele maand om, het gaat super snel! Want ik mis je natuurlijk wel heel erg hier in het herfstachtige Assen!
Oh trouwens je hebt blog-skills! Wil je als gastblogger bij mij aan de slag ;-) HAHAH!?
Lobi! <3 -
09 Oktober 2015 - 12:23
Mama:
Lieve dochter,
Alweer een maand voorbij, met de appies lijkt het soms net of je dichtbij bent!
Fijn Tess dat je straks net zo lekker vis eet als wij:) Dat wordt dus dip dip vis!
Leuk dat meervoud.
Ben erg blij dat je weer beter bent, zo akelig!
Jullie krijgen het nog druk, maar wel met leuke ontmoetingen.
Dat met die koren, zou ik graag zien en horen........
En die bruiloft ook leuk om mee te maken.
Veel plezier en blijf gezond.
Dikke kus, mama -
09 Oktober 2015 - 12:44
Martha:
Lieve Tessa, Nu pas je blogs gelezen. Wat een avontuur.
Flink van jullie meiden. Pas je goed op jezelf, ook als je in donker terug moet lopen?
Groetjes Niesco en Martha -
09 Oktober 2015 - 12:52
Laura :
Tess wat klinkt het allemaal super ! En zo leuk dat jullie op een plek zitten waar niet elke backpacker heen gaat! Ben trots op je wat je allemaal doet voor de mensen daar! Ze mogen blij zijn met je!
Nou, 'kus kus' (kusjes dus ;))
xx laura -
09 Oktober 2015 - 13:24
Inez :
Lief nichtje! Wat maak je een hoop mee en wat schrijf je leuk! Een glimlach op m'n gezicht als ik het lees! Wat een avontuur en hoe leuk dat je in het echte leven zit, zo veel leuker dan als toerist ergens zijn. Ik ben ook trots op je! Wat een ervaringen he...soms ga ik even terug in de tijd...;) Ben benieuwd naar de bruiloft!! Kus kus -
09 Oktober 2015 - 13:25
Inez:
Oh kus kus was al niet meer origineel...mazzel mazzel dan -
09 Oktober 2015 - 14:14
Manon:
Selamat Malam:)
Heerlijk, weer even een mis momentje voor mij. Leuke dingen gaan jullie ook doen, goed bezig!!
En je lust geen rujak???? heerlijk!!
Lekker blijven genieten! -
09 Oktober 2015 - 17:30
Nathalie :
Hey nicht!
Je bent echt een topper! Jullie zetten goed werk neer!
Gelukkig ben je weer beter! Lijkt me best eng in zo'n land..
Super gaaf dat je zoveel van de cultuur ziet en meemaakt!
Heel veel plezier en succes nog!
Liefs Nalie -
09 Oktober 2015 - 19:11
Yvonne:
Haai lieve Tess,
Wat ontzettend gaaf om weer een blog van je te lezen en zo een inkijkje te krijgen in wat je daar allemaal beleeft. Alles wat hier in Nederland zo vanzelfsprekend is is daar ineens niet meer vanzelfsprekend. Lijkt me wel leuk om dat mee te maken. En wat hebben jullie ook een hoop leuke dingen in het vooruitzicht. Ik ben ook heel benieuwd hoe de bruiloft was. Heel veel plezier met alles en pas goed op jezelf. Ben je alweer helemaal beter?
Liefs, xxxx Yvonne -
10 Oktober 2015 - 18:31
Siem:
Wauw lieve Tess, wat weer een mooi blog! Heerlijk om het te lezen en wat ga je een spannende dingen doen de komende tijd! Dat van die snoezelruimte vind ik echt mega gaaf en wat heb ik genoten van de foto van jou en het pakketje uit Nederland, helemaal Tessa!
O en!!! De eerste pepernoten heb ik al voor je ingeslagen 8)
Heel veel succes pacar (als google translate dit goed heeft, staat er vriendinnetje)
Liefs xxxx -
11 Oktober 2015 - 14:06
Coby De Fretes:
Lieve Tessa, wat heerlijk te lezen wat jij en Lyanne meemaken op Ambon. Het isvuniek wat jullie meemaken kan geen reisorganisatie tegen op. Jullie doen goed werk. Wij komen in november op Ambon en zitten in het bergdorpje Ema, de andere kant van het eiland. Kom dan een kijkje nemen. Ik ga met mijn man Robert en vriendin
We blijven een maand en komen waarschijnlijk volgend jaar weer .
Veel plezier en misschien tot ziens.
PS. We zijn kennissen van je ouders.
Coby -
16 Oktober 2015 - 12:38
Elise:
Lieve Tessa,
Wat een zeer leerzame blog 8) In Kusu Kusu Engelse les geven en in je blog gewoon een beetje Indonesische les ;) En wat maken jullie een leuke en originele dingen mee! Ik ben heel benieuwd naar je verhalen over de bruiloft (dit is een aanvraag voor je volgende blog hahaha).
En wat doen jullie goede dingen op school, adviesgesprekken met de leerkrachten! Wat goed zeg! En iets wat ze zeker nodig hebben, vergroting van de kennis daar!
Dat op die foto is dus de heuse gekko? Zijn jullie inmiddels vriendjes of zit dat er niet meer in? ;)
Ik wacht met smart op je volgende blog, een kijkje achter de schermen van het leven op Ambon!
xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
