In Indonesië kan alles!
Door: Tessa
Blijf op de hoogte en volg Tessa
19 September 2015 | Indonesië, Ambon
Selamat pagi Nederland!
Ik ben alweer een week in Indonesië en het is hoog tijd voor de eerste blog. Wat hebben we al veel gedaan, gezien, gehoord en beleefd deze eerste week. Het is maar goed dat Lisanne en ik elke dag een stukje opschrijven, anders had ik het nu al niet meer allemaal kunnen bedenken!
Met de lieve groeten van een groot afscheidscomité op Schiphol zijn we donderdagavond rond 21.00 uur vertrokken richting Indonesië. Na een tussenstop in Kuala Lumpur (uit het vliegtuig), een overstap in Jakarta (zes uur wachten) en een tussenstop in Makassar (in het vliegtuig blijven zitten terwijl een schoonmaakploeg komt stofzuigen) komen we zaterdag om 07.30 uur (lokale tijd) aan op Ambon. In een dik uur rijden we naar het dorpje Kusu Kusu in de bergen waar we tot en met november zullen verblijven. Onderweg verbazen we ons met onze vermoeide hoofden al over de grote hoeveelheid scooters en gekleurde busjes, het ontbreken van verkeersregels, de betekenisloze doorgetrokken lijnen op de weg (gewoon even toeteren) en de bizar (echt bizar) steile wegen de bergen in. We krijgen een warm welkom van de mensen waar we verblijven (en met wie we gewoon Nederlands kunnen praten). Daarna is het zaak om mee te gaan met het ritme en dus wakker te blijven tot 'bedtijd'. Omdat we eigenlijk twee nachten hebben overgeslagen valt dit ons heel zwaar. Uiteindelijk geven we het om 17.00 uur op en slapen we tot 9.00 uur de volgende dag! Hebben we nu gewonnen van de jetlag?
De gekleurde busjes die ik noemde zijn 'angkuts' en maken deel uit van het plaatselijke openbare vervoer hier. Ook de scooters kunnen als taxi dienen en worden 'ojeks' genoemd. Als je nog nooit achterop een scooter hebt gezeten is het best eng om met hoge snelheid door de bergen te scheuren: haarspeldbochten en steile hellingen zijn geen probleem, afremmen deed mijn chauffeur alleen bij grote gaten in de weg en een sigaret roken kan ook best onder het rijden. Oh en je hoeft geen helm op want de politie controleert toch niet in de bergen ;) Op deze ojeks zien we regelmatig complete gezinnen zitten. Peutertjes die tussen de benen van hun vader voorop de ojek staan, moeders met baby's of gewoon een stuk of drie kinderen achterop de ojek. Wanneer we ons afvragen of dit gewoon allemaal kan, krijgen we als antwoord: "In Indonesië kan alles". Nou dat blijkt! En dit antwoord hebben we inmiddels al op veel meer vragen gekregen hahah!
Naast dat in Indonesië alles kan ontdekken we deze eerste week ook dat wij met onze bleke huid, blauwe ogen en blonde haren inderdaad een wandelende attractie zijn. Mensen roepen ons in hun beste Engels na met 'hee mister!' en we worden regelmatig aangestaard. Ook vangen we vaak het woord 'buleh' (blanke buitenlander) op in gesprekken om ons heen. We spreken deze week twee mede-blanke jongens die vanuit Australië naar Ambon zijn gevaren en die denken dat alle mensen op straat heel vriendelijk groeten met 'buleh', ha pech gehad jongens! Gelukkig weten wij inmiddels wel hoe we vriendelijk kunnen groeten in het Indonesisch, hoe we netjes aangeven waar we uit willen stappen, hoe we duidelijk maken dat we geen taxi nodig hebben omdat we gaan lopen en hoe we mensen kunnen bedanken. Ja ik moet zeggen dat wij ons samen al best goed gered hebben in deze eerste week!
Sinds dinsdag gaan we iedere ochtend met de angkut naar een school voor speciaal onderwijs in de stad. De bedoeling is om na verschillende observaties adviezen te kunnen geven en met een plan te komen waarmee we de leerkrachten kunnen ondersteunen. Lisanne en ik moeten nog even goed nadenken wat we hier precies kunnen en willen doen. Voor de eerste twee weken leek observeren ons het meest van belang. Want wow wat gaat het hier anders dan in Nederland. Deze eerste week zijn we aanwezig geweest in een klein L-vormig lokaal waar drie klassen tegelijkertijd les krijgen. Deze klassen bestaan uit twee tot vijf leerlingen en hebben elk hun eigen juf of meester. De leerkrachten vertellen met sommige kinderen niet goed raad te weten. Het valt ons op dat alle leerkrachten wel echt heel geduldig en lief zijn!
Behalve de observaties zijn we ook al gestart met de Engelse lessen. Elke dinsdagavond geven we les aan een groep kinderen in Batu Gantung (een ander dorpje in de bergen dat tussen Kusu Kusu en Ambon-stad in ligt). Op woensdag en donderdagavond hebben we twee groepen in Kusu Kusu. De lessen geven we samen met meiden die Engels studeren/ hebben gestudeerd. Als we de eerste keer mee gaan om te kijken, valt ons op dat veel kinderen te laat komen. We waren al gewaarschuwd over de rekbare tijd in Indonesië (elastieken tijd, 'jam karet'). Een half uur later dan afgesproken is heel normaal. Er wordt aangekondigd dat wij voortaan de Engelse les zullen verzorgen en dat het dus belangrijk is om op tijd te komen. De volgende dag zijn alle kinderen al aanwezig als wij aan komen lopen (!) en horen we dat veel kinderen voor de zekerheid al een uur eerder waren gekomen. Het is niet te geloven hoe ontzettend enthousiast en gemotiveerd al deze kinderen zijn, ze willen zo graag leren! We introduceren een vast programma voor elke les met een kort spelletje (energizer) aan het begin, wie te laat komt mist het spelletje. De volgende dag zitten alle kinderen zelfs al klaar aan tafel als we komen, van een elastieken tijd is absoluut geen sprake meer! Het valt ons ook op dat er steeds meer kinderen komen. We vinden het een gek idee dat de kinderen het zo leuk vinden om van blanke buitenlanders les te krijgen. Maar het is echt heel leuk om deze lessen te kunnen en te mogen geven! Ik heb dan ook heel veel zin om dit de komende weken te blijven voorbereiden en doen!
Al met al gaat het dus heel goed en zijn we na slechts één week al redelijk gesetteld. We kunnen ons zelfstandig redden en hebben nu al een druk programma. Dat ik met Lisanne heerlijk kan kletsen en lachen maakt het nog leuker. Het is heel fijn om samen dingen te kunnen doen en te kunnen overleggen over bijvoorbeeld de observaties en de Engelse lessen. Ja wij redden ons wel de komende 2,5 maand! Nu moet ik alleen nog even vriendjes worden met de gekko's (cicaks) en de reusachtige vlinders hier ...
Liefs! X
Ik ben alweer een week in Indonesië en het is hoog tijd voor de eerste blog. Wat hebben we al veel gedaan, gezien, gehoord en beleefd deze eerste week. Het is maar goed dat Lisanne en ik elke dag een stukje opschrijven, anders had ik het nu al niet meer allemaal kunnen bedenken!
Met de lieve groeten van een groot afscheidscomité op Schiphol zijn we donderdagavond rond 21.00 uur vertrokken richting Indonesië. Na een tussenstop in Kuala Lumpur (uit het vliegtuig), een overstap in Jakarta (zes uur wachten) en een tussenstop in Makassar (in het vliegtuig blijven zitten terwijl een schoonmaakploeg komt stofzuigen) komen we zaterdag om 07.30 uur (lokale tijd) aan op Ambon. In een dik uur rijden we naar het dorpje Kusu Kusu in de bergen waar we tot en met november zullen verblijven. Onderweg verbazen we ons met onze vermoeide hoofden al over de grote hoeveelheid scooters en gekleurde busjes, het ontbreken van verkeersregels, de betekenisloze doorgetrokken lijnen op de weg (gewoon even toeteren) en de bizar (echt bizar) steile wegen de bergen in. We krijgen een warm welkom van de mensen waar we verblijven (en met wie we gewoon Nederlands kunnen praten). Daarna is het zaak om mee te gaan met het ritme en dus wakker te blijven tot 'bedtijd'. Omdat we eigenlijk twee nachten hebben overgeslagen valt dit ons heel zwaar. Uiteindelijk geven we het om 17.00 uur op en slapen we tot 9.00 uur de volgende dag! Hebben we nu gewonnen van de jetlag?
De gekleurde busjes die ik noemde zijn 'angkuts' en maken deel uit van het plaatselijke openbare vervoer hier. Ook de scooters kunnen als taxi dienen en worden 'ojeks' genoemd. Als je nog nooit achterop een scooter hebt gezeten is het best eng om met hoge snelheid door de bergen te scheuren: haarspeldbochten en steile hellingen zijn geen probleem, afremmen deed mijn chauffeur alleen bij grote gaten in de weg en een sigaret roken kan ook best onder het rijden. Oh en je hoeft geen helm op want de politie controleert toch niet in de bergen ;) Op deze ojeks zien we regelmatig complete gezinnen zitten. Peutertjes die tussen de benen van hun vader voorop de ojek staan, moeders met baby's of gewoon een stuk of drie kinderen achterop de ojek. Wanneer we ons afvragen of dit gewoon allemaal kan, krijgen we als antwoord: "In Indonesië kan alles". Nou dat blijkt! En dit antwoord hebben we inmiddels al op veel meer vragen gekregen hahah!
Naast dat in Indonesië alles kan ontdekken we deze eerste week ook dat wij met onze bleke huid, blauwe ogen en blonde haren inderdaad een wandelende attractie zijn. Mensen roepen ons in hun beste Engels na met 'hee mister!' en we worden regelmatig aangestaard. Ook vangen we vaak het woord 'buleh' (blanke buitenlander) op in gesprekken om ons heen. We spreken deze week twee mede-blanke jongens die vanuit Australië naar Ambon zijn gevaren en die denken dat alle mensen op straat heel vriendelijk groeten met 'buleh', ha pech gehad jongens! Gelukkig weten wij inmiddels wel hoe we vriendelijk kunnen groeten in het Indonesisch, hoe we netjes aangeven waar we uit willen stappen, hoe we duidelijk maken dat we geen taxi nodig hebben omdat we gaan lopen en hoe we mensen kunnen bedanken. Ja ik moet zeggen dat wij ons samen al best goed gered hebben in deze eerste week!
Sinds dinsdag gaan we iedere ochtend met de angkut naar een school voor speciaal onderwijs in de stad. De bedoeling is om na verschillende observaties adviezen te kunnen geven en met een plan te komen waarmee we de leerkrachten kunnen ondersteunen. Lisanne en ik moeten nog even goed nadenken wat we hier precies kunnen en willen doen. Voor de eerste twee weken leek observeren ons het meest van belang. Want wow wat gaat het hier anders dan in Nederland. Deze eerste week zijn we aanwezig geweest in een klein L-vormig lokaal waar drie klassen tegelijkertijd les krijgen. Deze klassen bestaan uit twee tot vijf leerlingen en hebben elk hun eigen juf of meester. De leerkrachten vertellen met sommige kinderen niet goed raad te weten. Het valt ons op dat alle leerkrachten wel echt heel geduldig en lief zijn!
Behalve de observaties zijn we ook al gestart met de Engelse lessen. Elke dinsdagavond geven we les aan een groep kinderen in Batu Gantung (een ander dorpje in de bergen dat tussen Kusu Kusu en Ambon-stad in ligt). Op woensdag en donderdagavond hebben we twee groepen in Kusu Kusu. De lessen geven we samen met meiden die Engels studeren/ hebben gestudeerd. Als we de eerste keer mee gaan om te kijken, valt ons op dat veel kinderen te laat komen. We waren al gewaarschuwd over de rekbare tijd in Indonesië (elastieken tijd, 'jam karet'). Een half uur later dan afgesproken is heel normaal. Er wordt aangekondigd dat wij voortaan de Engelse les zullen verzorgen en dat het dus belangrijk is om op tijd te komen. De volgende dag zijn alle kinderen al aanwezig als wij aan komen lopen (!) en horen we dat veel kinderen voor de zekerheid al een uur eerder waren gekomen. Het is niet te geloven hoe ontzettend enthousiast en gemotiveerd al deze kinderen zijn, ze willen zo graag leren! We introduceren een vast programma voor elke les met een kort spelletje (energizer) aan het begin, wie te laat komt mist het spelletje. De volgende dag zitten alle kinderen zelfs al klaar aan tafel als we komen, van een elastieken tijd is absoluut geen sprake meer! Het valt ons ook op dat er steeds meer kinderen komen. We vinden het een gek idee dat de kinderen het zo leuk vinden om van blanke buitenlanders les te krijgen. Maar het is echt heel leuk om deze lessen te kunnen en te mogen geven! Ik heb dan ook heel veel zin om dit de komende weken te blijven voorbereiden en doen!
Al met al gaat het dus heel goed en zijn we na slechts één week al redelijk gesetteld. We kunnen ons zelfstandig redden en hebben nu al een druk programma. Dat ik met Lisanne heerlijk kan kletsen en lachen maakt het nog leuker. Het is heel fijn om samen dingen te kunnen doen en te kunnen overleggen over bijvoorbeeld de observaties en de Engelse lessen. Ja wij redden ons wel de komende 2,5 maand! Nu moet ik alleen nog even vriendjes worden met de gekko's (cicaks) en de reusachtige vlinders hier ...
Liefs! X
-
19 September 2015 - 09:09
Ineke:
Lieve Tessa,
Wat een prachtig omschreven eerste week. Blij te leze dat je het zo naar je zin hebt in Kusu Kusu. Een prachtige ervaring en super dat je het zo goed kunt vinden met Lisanne.
Ik kijk nu al uit naar je volgende blog.
Dikke kus uit een regenachtige Assen -
19 September 2015 - 09:25
Laura:
Leuk geschreven Tess! Blij dat alles tot nu toe zo goed bevalt!
Veel plezier en geniet van alles! Liefs laura -
19 September 2015 - 09:40
Nathalie:
Wauw Tessa! Wat al veel meegemaakt en gedaan in de eerste week.
Je bent een topper! Veel plezier nog en ik zie uit naar je volgende blog!
X Nalie -
19 September 2015 - 09:49
Niels:
Hoi Tessa! Wat een leuk en lang verslag zeg! Ik heb het helemaal aan Simone voorgelezen in de auto hahah! Goed om te lezen dat jullie al gesetteld zijn! :) Succes en heel veel plezier de komende weken! Liefs X -
19 September 2015 - 10:28
Marjolein:
Hee Tessa!
Wat onwijs leuk om te lezen over jullie avonturen en ervaringen in Indonesië.
Succes & geniet van alle nieuwe indrukken.
Liefs Marjolein -
19 September 2015 - 10:40
Laura:
Hoi tessa
ik zie dat je het heel leuk hebt om daar te zijn
we missen je heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel erg maar je kunt niet even op bezoek komen dus daarom typen we inplaats van echt praten met elkaarof Ik hoop dat je het heel erg naar je zin hebt om die leraren of leraressen eigenlijk les te geven
xxx laura -
19 September 2015 - 13:25
Inez:
wauw! 1 week en al zoveel beleefd en geleerd! Doen jullie goed! Super leuk om dit te lezen!! Ieder week zo'n verslag?? Succes xx DISE -
19 September 2015 - 21:31
Marten:
Wat een verhaal! Ondanks dat ik het meeste al weet is het toch super leuk om te lezen! Ik verwacht in de volgende blog iets van ik heb zelf gereden! ;)
Zoen! -
20 September 2015 - 13:04
Siem:
Wat heerlijk om over jullie verhalen te lezen Tess en Lisanne! En wat super dat jullie de kindjes daar zo goed motiveren om naar de lessen te komen. Jullie zijn top bezig!
Geniet er van en succes!
Liefs Siem -
20 September 2015 - 15:41
Mama:
Hee dochter.....
Vanmiddag (voor jou alweer avond) jou weer even in levende lijve "aan de lijn" via skype. Zo fijn!
Na een week al helemaal thuis daar en wat zijn jullie al druk bezig.
Fijn om al je verhalen te horen en te lezen.
Eigenlijk wil je nog meer reacties op je blog he. dus mensen................
Veel succes weer komende week en veel plezier.
Dikke kus, mama -
20 September 2015 - 16:18
Coby De Fretes:
Tesse, ik ben een kennis van jouw ouders. Ze vertelden mij dat je naar Ambon gaat. Leuk het verhaal van jullie te lezen, ik ben zelf vaak op Ambon geweest en kan helemaal invoelen wat jjullie daar beleven.geweldig, jullie doen goed werk.
Ik ga zelf met mijn man in november naar Ambon, misschien zien we elkaar. Veel plezier daar op Ambon -
21 September 2015 - 13:56
Rixt:
Woow Tessa wat een avonturen al! Ontzettend leuk om te lezen dat ook Indonesische kinderen als een blok vallen voor jullie steengoede educatieve methodes (en natuurlijk jullie lessen die ze niet willen missen). Heel veel succes daar en lees graaaaag elke week zo'n verslagje! X Rixt -
22 September 2015 - 23:10
Manon:
Hoi Tessa,
Wat leuk om je blogs te lezen. Wat super dat je ons je avontuur laat meebeleven.
Mooi werk doe je daar. Ik ga je blogs voorlezen aan Erik en Femke.
Ze zijn vast, net als ik, trots op je!!
Hoop dat gedoe met je kies voorbij is.
Onze scholenzoektocht is begonnen. Erik doet goed mee. We zijn vanavond naar penta geweest. Fijne kennismaking met de zorgcoordinator wat hoop geeft.
Veel liefs namens ons 4, manon
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
