Dikke doei !

In juli van dit jaar heb ik besloten om voor vier maanden naar Indonesië te vertrekken en vandaag is het zover! Met kiespijn, drie met-spoed-ingelaste-bezoeken aan de tandarts en verstandskies die toch nog maar even getrokken moest, heb ik in de laatste twee weken nog even voor wat extra spanning gezorgd. Als ik dit ‘onvoorziene zaken’ mag noemen, heeft mijn kies er voor gezorgd dat ik op de laatste dag nog HEEL veel moest doen en inpakken. Maar nu de kies getrokken is en de tas gepakt, ben ik bijna klaar om naar Schiphol te vertrekken. Het is tijd om te gaan …

Als pas-afgestudeerde orthopedagoog ga ik de komende drie maanden vrijwilligerswerk doen op een school voor speciaal onderwijs op Ambon (De Molukken). De afgelopen twee maanden stonden in het teken van vaccinaties, een nieuw paspoort, het aanvragen van een visum, het ophalen van Indonesisch geld (met 3,3 miljoen rupiah vertrek ik als miljonair) en het voorbereiden van het werk daar. Ook heb ik kennis gemaakt met Lisanne, waarmee ik straks samen in het vliegtuig stap. Gisteravond hebben we online alvast ingecheckt zodat we tijdens onze horrorvlucht met ZES tussenstops/landingen in elk geval naast elkaar zitten. Mijn arme oren hebben niet zoveel zin in het vliegen.

Op Ambon zullen we vrijwilligerswerk gaan doen voor de stichting LSM Cergas. Vanuit deze stichting zullen we op scholen voor speciaal onderwijs leerkrachten adviseren. Ook zullen we in Kusu Kusu (het dorpje waar we verblijven) Engelse les gaan geven aan kinderen en jongeren. We hebben al enkele uitlegplaten van ‘Geef me de vijf’ in het Indonesisch vertaald en een methode voor Engelse les geregeld. Meer hierover volgt natuurlijk zodra we gesetteld zijn! Na deze drie maanden werken hoop ik nog vijf weken met mijn backpack en mijn wandelschoenen op pad te gaan! Eerst twee weken met Lisanne en de laatste drie weken komt Marten!

Helaas heeft de nutella het niet gehaald tot de tweede inpak-ronde. Mijn tas staat op springen en de nutella staat me vanaf mijn bureau heel zielig aan te kijken. Sorry lieve pot, je moet echt thuis blijven. Echt wie het fenomeen backpacken heeft bedacht, heeft geen rekening gehouden met mij. Hoe kan ik nou vier maanden weg met één tas! Maar oké: na alle lieve berichtjes, bezoekjes, telefoontjes, briefjes, cadeautjes, knuffels en een speciale afscheids-gourmet (!) ga ik zometeen dan toch echt richting douane. Dankjewel voor je last-minute hulp mam, Stressie-Tessie gaat er nu echt vandoor!

Ik hoop jullie de komende maanden regelmatig een update te kunnen geven. Het regelen van internet wordt mijn eerste prioriteit daar haha! Liefs! xx