Van Ambon naar Lombok!
Blijf op de hoogte en volg Tessa
01 December 2015 | Indonesië, Batubolong
Hallo lieve allemaal,
Wat is het alweer een tijd geleden dat ik geschreven heb! De afgelopen weken zijn voorbij gevlogen en inmiddels zijn we alweer zes dagen op Lombok! Afgelopen donderdag zijn Lisanne en ik van Ambon via Makassar en Surabaya naar Lombok gevlogen. Op Ambon stonden onze laatste weken onder andere in het teken van een bezoek van de Nederlandse ambassadeur, de afronding van onze activiteiten (heel veel verslagen schrijven), afscheid nemen van alle kinderen en de uitdaging om alles uit een driedeurs-kast (weer) in één backpack te krijgen. Blog schrijven heb ik tot op de dag van vandaag keer op keer uitgesteld. We hebben ook nog niet echt een moment gehad waarop blog schrijven een optie was hahah! Terwijl ik begin met deze blog, zitten we bij onze gids in de auto onderweg naar het dorpje Tete Batu. Heel gaaf hoe we hier op Lombok langs uitgestrekte rijstvelden en bergen vol met palmbomen voorbij rijden! En nog iets opvallends: we zien opeens weer overal blanken om ons heen! Over Lombok later meer, ik wil (eerst) nog graag vertellen over de laatste weken op Ambon!
Op donderdag 12 november, de verjaardag van Martijn, dineren we in de avond met de Nederlandse ambassadeur van Indonesië, Rob Swartbol, die op Ambon is. Namens het 'Kingdom of the Netherlands' hebben we beide een hele officiële persoonlijke uitnodiging gekregen, compleet met dresscode voor het diner. Heel bijzonder om zoiets officieels een keer mee te maken! En de volgende dag komt de ambassadeur ook nog op bezoek in Kusu Kusu! Op het programma staat een demonstratie van verschillende activiteiten die in het dorp zijn georganiseerd door de ISA (International Sports Alliance) en LSM Cergas (de stichting waarvoor wij vrijwilligerswerk doen). Het bezoek van de ambassadeur is een grote happening. Overal staan vlaggen, er hangen spandoeken, kleine meisjes dansen in traditionele kleding en de jongetjes trommelen. Echt prachtig en schattig om te zien! De kinderen doen verschillende spelletjes en er wordt gevoetbald door twee vrouwenteams uit het dorp (terwijl de mannen vanaf de zijlijn heel hard schreeuwen). Lisanne en ik maken na afloop nog een kort praatje met de ambassadeur over ons vrijwilligerswerk. Heel leuk dat dit we dit bezoek precies mee konden maken tijdens ons verblijf op Ambon!
Natuurlijk gaan we ook aan de slag met het afvinken van onze Ambon-Bucket-List. We bezoeken Liang Ekang (een zoutsteengrot inclusief vleermuizen), gaan op de foto met de World Peace Gong in Ambon-stad, maken een super leuke tocht in een becak (fietstaxi), lopen tot aan het einde van de markt en maken een foto van de rivier waarin auto's en vrachtwagens gewassen worden. De camera's staan vol en alles heeft een vinkje, goed werk van ons!
Op de school waar we werken, zien we in onze laatste weken heel mooi wat onze adviezen voor resultaat kunnen hebben. Een jongen (die een vorm van autisme lijkt te hebben) laat regelmatig weerstand zien als zijn les begint, en helemaal als hij van de leerkracht moet lezen. Lisanne en ik hebben het idee dat de weerstand van deze jongen voortkomt uit niet goed weten wat er van hem verwacht wordt. We adviseren de leerkracht om de les heel duidelijk te structureren zodat het voor hem voorspelbaar wordt (wanneer moet hij lezen, wat moet hij lezen, hoe vaak moet hij dat lezen etc.). Hierbij kan ze bijvoorbeeld gebruik maken van de pictogrammen die wij op school geïntroduceerd hebben. De leerkracht geeft aan dit te willen proberen en pakt onze adviezen goed op! We zien dat de jongen geduldig knikt bij de uitleg en vervolgens zonder enige weerstand gaat lezen. Het is leuk dat ook de leerkracht in de gaten heeft welk effect haar eigen handelen op het gedrag van de jongen heeft. De volgende dag heeft de leerkracht op ons aanraden een stripboek van één van haar kinderen meegenomen, een groot succes! De jongen die nooit wilde lezen laat het stripboek nu zelfs niet los als hij van de leerkracht de vloer moet vegen! Jongen blij, leerkracht blij, wij blij! :)
Omdat er bij onze presentatie voor het departement van onderwijs geen leerkrachten van onze school aanwezig waren, besluiten we in onze laatste week de presentatie ook nog op school te geven. Bijna de hele presentatie is gebaseerd op onze observaties bij Leleani, dus het lijkt ons nuttig dat deze leerkrachten onze adviezen ook horen. Met de presentatie kunnen we ons vrijwilligerswerk op Leleani op een fijne manier afronden! De volgende dag nemen we met een lading knutselspullen en 'cakeje versieren' afscheid van een klein groepje kinderen. Het aantal kinderen op school varieert nou eenmaal per dag, niks aan te doen ;) De kinderen (en de leerkrachten duidelijk ook) vinden het ballon versieren leuk! ;)
Behalve op Leleani nemen we natuurlijk ook afscheid van de kinderen van de Engelse les uit Kusu Kusu en uit Batu Gantung. Op uitnodiging van een aantal ouders gaan we op onze laatste zondag naar het strand met de kinderen uit Batu Gantung. Eenmaal op het strand wordt allemaal eten tevoorschijn getoverd waarna er door iedereen uit dezelfde bakjes gegeten wordt, gezellig haha! Het is erg leuk om (wel weer in lange broek) met de kinderen in de warme zee te zwemmen. En we zien een echte zeester! Een hele geslaagde dag :) Op dinsdag- en woensdagavond nemen we in Kusu Kusu en in Batu Gantung afscheid van de kinderen door middel van gezamenlijk ballon versieren en het trakteren op cake met chocoladepasta en gekleurde hagelslag. In Batu Gantung worden we door een aantal ouders toegesproken en krijgen we als verrassing een ingelijste foto van ons uitje naar het strand. Echt heel lief! In Kusu Kusu zijn er een aantal kinderen die ons iets geven (o.a. haarelastiekjes en chocolade) en krijgen we echte Indonesische Batik-stof. Met al deze afscheidsfeestjes zat ons Ambon-avontuur er dan echt op. Wat is dat snel gegaan!
Op Lombok stonden onze eerste dagen vooral in het teken van heel veel visum-stress. Lisanne en ik zijn beide naar Indonesië gekomen met een sociaal cultureel visum voor zestig dagen. Deze hebben we op Ambon samen met onze sponsor (dat is een voorwaarde voor een sociaal cultureel visum) al één keer verlengd met dertig dagen. Bij het immigratiekantoor op Ambon is ons toen verteld dat we met de goede papieren ons visum zonder problemen nog een laatste keer op Lombok zouden kunnen verlengen. Niet dus .. Bij het immigratiekantoor op Lombok kregen we vrijdag te horen dat we met een sponsor op Ambon geen verlenging van ons visum kunnen krijgen en dat we maar een lokale sponsor moesten zoeken. Net of we die zomaar van de straat kunnen plukken?! We hebben met alle Nederlandse ambassades gebeld (eigenlijk hadden we nu gewoon Rob Swartbol nodig) en rondgevraagd bij verschillende (backpackende) mensen. Met het grootste gemak werd overal gezegd dat we 'gewoon' een 'visarun' moesten doen: naar Singapore of Kuala Lumpur vliegen, dan vierentwintig uur het land uit blijven en vervolgens terugkeren voor een nieuw visum. GEWOON een visarun doen?!! Aahh! Als we onze zorgen in het weekend uiten bij twee jongens uit Engeland en Australië, krijgen we te horen dat dit juist het allermooiste van reizen is, dit is het echte avontuur! Ik vind dat hele backpacken eigenlijk wel genoeg avontuur zonder verplicht het land uit te moeten! Gelukkig is er nog een laatste optie. Met hulp van een Nederlandse man gaan we maandag opnieuw naar het immigratiekantoor. Kort gezegd komen we erachter dat je deze lokale sponsors toch gewoon van de straat kan plukken. We hopen dat we vrijdag ons paspoort met nieuwe stempel weer veilig terug krijgen! Over onze dagen op Lombok zal ik in een volgende blog vertellen! Nu ga ik eerst gauw slapen want vanaf morgen gaan wij twee dagen lang de Rinjani- vulkaan beklimmen. Hele dagen lopen, in een tentje overnachten en onze grenzen verleggen. We gaan het beleven! Tot de volgende blog! Xx
Wat is het alweer een tijd geleden dat ik geschreven heb! De afgelopen weken zijn voorbij gevlogen en inmiddels zijn we alweer zes dagen op Lombok! Afgelopen donderdag zijn Lisanne en ik van Ambon via Makassar en Surabaya naar Lombok gevlogen. Op Ambon stonden onze laatste weken onder andere in het teken van een bezoek van de Nederlandse ambassadeur, de afronding van onze activiteiten (heel veel verslagen schrijven), afscheid nemen van alle kinderen en de uitdaging om alles uit een driedeurs-kast (weer) in één backpack te krijgen. Blog schrijven heb ik tot op de dag van vandaag keer op keer uitgesteld. We hebben ook nog niet echt een moment gehad waarop blog schrijven een optie was hahah! Terwijl ik begin met deze blog, zitten we bij onze gids in de auto onderweg naar het dorpje Tete Batu. Heel gaaf hoe we hier op Lombok langs uitgestrekte rijstvelden en bergen vol met palmbomen voorbij rijden! En nog iets opvallends: we zien opeens weer overal blanken om ons heen! Over Lombok later meer, ik wil (eerst) nog graag vertellen over de laatste weken op Ambon!
Op donderdag 12 november, de verjaardag van Martijn, dineren we in de avond met de Nederlandse ambassadeur van Indonesië, Rob Swartbol, die op Ambon is. Namens het 'Kingdom of the Netherlands' hebben we beide een hele officiële persoonlijke uitnodiging gekregen, compleet met dresscode voor het diner. Heel bijzonder om zoiets officieels een keer mee te maken! En de volgende dag komt de ambassadeur ook nog op bezoek in Kusu Kusu! Op het programma staat een demonstratie van verschillende activiteiten die in het dorp zijn georganiseerd door de ISA (International Sports Alliance) en LSM Cergas (de stichting waarvoor wij vrijwilligerswerk doen). Het bezoek van de ambassadeur is een grote happening. Overal staan vlaggen, er hangen spandoeken, kleine meisjes dansen in traditionele kleding en de jongetjes trommelen. Echt prachtig en schattig om te zien! De kinderen doen verschillende spelletjes en er wordt gevoetbald door twee vrouwenteams uit het dorp (terwijl de mannen vanaf de zijlijn heel hard schreeuwen). Lisanne en ik maken na afloop nog een kort praatje met de ambassadeur over ons vrijwilligerswerk. Heel leuk dat dit we dit bezoek precies mee konden maken tijdens ons verblijf op Ambon!
Natuurlijk gaan we ook aan de slag met het afvinken van onze Ambon-Bucket-List. We bezoeken Liang Ekang (een zoutsteengrot inclusief vleermuizen), gaan op de foto met de World Peace Gong in Ambon-stad, maken een super leuke tocht in een becak (fietstaxi), lopen tot aan het einde van de markt en maken een foto van de rivier waarin auto's en vrachtwagens gewassen worden. De camera's staan vol en alles heeft een vinkje, goed werk van ons!
Op de school waar we werken, zien we in onze laatste weken heel mooi wat onze adviezen voor resultaat kunnen hebben. Een jongen (die een vorm van autisme lijkt te hebben) laat regelmatig weerstand zien als zijn les begint, en helemaal als hij van de leerkracht moet lezen. Lisanne en ik hebben het idee dat de weerstand van deze jongen voortkomt uit niet goed weten wat er van hem verwacht wordt. We adviseren de leerkracht om de les heel duidelijk te structureren zodat het voor hem voorspelbaar wordt (wanneer moet hij lezen, wat moet hij lezen, hoe vaak moet hij dat lezen etc.). Hierbij kan ze bijvoorbeeld gebruik maken van de pictogrammen die wij op school geïntroduceerd hebben. De leerkracht geeft aan dit te willen proberen en pakt onze adviezen goed op! We zien dat de jongen geduldig knikt bij de uitleg en vervolgens zonder enige weerstand gaat lezen. Het is leuk dat ook de leerkracht in de gaten heeft welk effect haar eigen handelen op het gedrag van de jongen heeft. De volgende dag heeft de leerkracht op ons aanraden een stripboek van één van haar kinderen meegenomen, een groot succes! De jongen die nooit wilde lezen laat het stripboek nu zelfs niet los als hij van de leerkracht de vloer moet vegen! Jongen blij, leerkracht blij, wij blij! :)
Omdat er bij onze presentatie voor het departement van onderwijs geen leerkrachten van onze school aanwezig waren, besluiten we in onze laatste week de presentatie ook nog op school te geven. Bijna de hele presentatie is gebaseerd op onze observaties bij Leleani, dus het lijkt ons nuttig dat deze leerkrachten onze adviezen ook horen. Met de presentatie kunnen we ons vrijwilligerswerk op Leleani op een fijne manier afronden! De volgende dag nemen we met een lading knutselspullen en 'cakeje versieren' afscheid van een klein groepje kinderen. Het aantal kinderen op school varieert nou eenmaal per dag, niks aan te doen ;) De kinderen (en de leerkrachten duidelijk ook) vinden het ballon versieren leuk! ;)
Behalve op Leleani nemen we natuurlijk ook afscheid van de kinderen van de Engelse les uit Kusu Kusu en uit Batu Gantung. Op uitnodiging van een aantal ouders gaan we op onze laatste zondag naar het strand met de kinderen uit Batu Gantung. Eenmaal op het strand wordt allemaal eten tevoorschijn getoverd waarna er door iedereen uit dezelfde bakjes gegeten wordt, gezellig haha! Het is erg leuk om (wel weer in lange broek) met de kinderen in de warme zee te zwemmen. En we zien een echte zeester! Een hele geslaagde dag :) Op dinsdag- en woensdagavond nemen we in Kusu Kusu en in Batu Gantung afscheid van de kinderen door middel van gezamenlijk ballon versieren en het trakteren op cake met chocoladepasta en gekleurde hagelslag. In Batu Gantung worden we door een aantal ouders toegesproken en krijgen we als verrassing een ingelijste foto van ons uitje naar het strand. Echt heel lief! In Kusu Kusu zijn er een aantal kinderen die ons iets geven (o.a. haarelastiekjes en chocolade) en krijgen we echte Indonesische Batik-stof. Met al deze afscheidsfeestjes zat ons Ambon-avontuur er dan echt op. Wat is dat snel gegaan!
Op Lombok stonden onze eerste dagen vooral in het teken van heel veel visum-stress. Lisanne en ik zijn beide naar Indonesië gekomen met een sociaal cultureel visum voor zestig dagen. Deze hebben we op Ambon samen met onze sponsor (dat is een voorwaarde voor een sociaal cultureel visum) al één keer verlengd met dertig dagen. Bij het immigratiekantoor op Ambon is ons toen verteld dat we met de goede papieren ons visum zonder problemen nog een laatste keer op Lombok zouden kunnen verlengen. Niet dus .. Bij het immigratiekantoor op Lombok kregen we vrijdag te horen dat we met een sponsor op Ambon geen verlenging van ons visum kunnen krijgen en dat we maar een lokale sponsor moesten zoeken. Net of we die zomaar van de straat kunnen plukken?! We hebben met alle Nederlandse ambassades gebeld (eigenlijk hadden we nu gewoon Rob Swartbol nodig) en rondgevraagd bij verschillende (backpackende) mensen. Met het grootste gemak werd overal gezegd dat we 'gewoon' een 'visarun' moesten doen: naar Singapore of Kuala Lumpur vliegen, dan vierentwintig uur het land uit blijven en vervolgens terugkeren voor een nieuw visum. GEWOON een visarun doen?!! Aahh! Als we onze zorgen in het weekend uiten bij twee jongens uit Engeland en Australië, krijgen we te horen dat dit juist het allermooiste van reizen is, dit is het echte avontuur! Ik vind dat hele backpacken eigenlijk wel genoeg avontuur zonder verplicht het land uit te moeten! Gelukkig is er nog een laatste optie. Met hulp van een Nederlandse man gaan we maandag opnieuw naar het immigratiekantoor. Kort gezegd komen we erachter dat je deze lokale sponsors toch gewoon van de straat kan plukken. We hopen dat we vrijdag ons paspoort met nieuwe stempel weer veilig terug krijgen! Over onze dagen op Lombok zal ik in een volgende blog vertellen! Nu ga ik eerst gauw slapen want vanaf morgen gaan wij twee dagen lang de Rinjani- vulkaan beklimmen. Hele dagen lopen, in een tentje overnachten en onze grenzen verleggen. We gaan het beleven! Tot de volgende blog! Xx
-
01 December 2015 - 15:54
Martha:
Meisjes wat een avontuur. Ik bewonder jullie moed en volhouden. Hier is het miserig weer, nat en koud.
Maar het lijkt me daar heel mooi. Prettige reis verder en pas goed op jezelf. X Groetjes Martha
-
01 December 2015 - 21:10
Inez:
Jeetje tess, snap dat je niet zo blij wordt van zo'n visarun...gelukkig is het allemaal weer opgelost (komt uiteindelijk altijd weer goed:)) Wat hebben jullie ontzettend goede dingen gedaan voor de kinderen, leraren en jullie zelf! Daar mogen jullie echt super trots op zijn. Jouw moeder, mijn moeder en onze tante en oom zijn vlakbij! Ik ben zo benieuwd hoe zij het hebben! Ze nemen het gezegde 'geen nieuws goed nieuws' wel erg letterlijk want we horen bijna niets (en dat zijn we gewoon niet meer gewend in deze moderne tijd;)) Wat zal het fijn zijn je moeder weer te zien straks! Genieten ervan! Echt niet vergeten xx -
01 December 2015 - 22:11
Nathalie:
Sjonge jonge wat een avonturen weer! Nogmaals diep respect!
En die stress om je visum! Jeemig ik had een zenuw inzinking gehad ;-p
Super leuk dat jullie nu zelf de avonturen opzoeken. Geniet er van meis!
Liefs Nathalie -
01 December 2015 - 22:53
Ineke:
Lieve Tessa
Wat een belevenissen allemaal weer zeg. En wat ben jij je grenzen aan het verleggen. Echt we hebben ontzettend veel respect voor jou. En nu de Rinjani beklimmen weer een uitdaging. Nou wij wachten je verhalen af meid. Heel veel plezier.
Heel veel liefs,
De Bossies -
02 December 2015 - 10:25
Mama:
Bericht vanuit Sulawesi aan jou! Hoe bijzonder is dat!!
Fijn om je avonturen weer te lezen, maar die stress niet fijn!
Hopen dat je snel dat paspoort weer veilig in handen krijgt dan is dat achter de rug!
Gelukkig heb je nu mijn Indo nummer, als je terug van de tocht bent vertrekken wij naar Lombok.
Of we elkaar daar treffen of op Bali maakt niet uit.
Lang duurt het niet meer.
Ohhh wat is dit een mooi land.
Liefs mama -
02 December 2015 - 11:25
Nadiah:
Ah lieve tess! Ik ben zo jaloers en trots op jou! & dat mama nou gewoon om de hoek is, is toch ook geweldig (ik kreeg een glimlach op mn gezicht van het lieve berichtje van je moeder!) Wou dat ik je ook even kon knuffelen! Veel plezier de komende dagen, lekker klimmen haha! Dikke kus! -
02 December 2015 - 14:17
Laura Bos:
Hoi tessa,
ik mis je heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel erg en je kan echt geeen kote verhalen kan schrijven
xxx laura -
06 December 2015 - 10:35
Yvonne:
Hoi lieve Tess, via m'n mobiel berichtjes sturen werkt niet zo goed hahaha, dus dan maar met vriend MacBook ;) Wat een ontzettend leuk verhaal heb je weer geschreven. Ik moet vaak hardop lachen om je verhalen (wat weer bijzondere gezichten oplevert van mijn familieleden haha). Maar wat maak je een boel mee daar zeg. En wat mooi ook van die tip die opgevolgd is en dat jullie het resultaat daarvan nog hebben mogen zien. Hopen dat ze dergelijke tips vast blijven houden. Jullie hebben daar in ieder geval een hoop tijd, liefde, energie en aandacht gegeven. En wat een avontuur ook met het visum. Kan me goed voorstellen dat dat stress opleverde. Lieve Tess, heel veel plezier nog daar. En wat ook een ontzettend lief berichtje van je moeder, wat heerlijk om haar weer te zien! Maak er nog een onvergetelijke tijd van, maar dat gaat vast lukken! :) Heel veel liefs, xxx Yvonne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
