Presenteren en een doktersbezoek

Hallo daar!

Omdat ik op 10 september uit Nederland vertrok, ben ik nu (op 10 november) precies twee maanden van huis. Vanaf vandaag volgen nog twee maanden waarin ook Lombok (afhankelijk van of het vliegveld weer open is na de vulkaanuitbarsting van afgelopen week), de Gili-eilanden, Bali en Java op het programma staan. Maar voor nu eerst natuurlijk nog een blog vanuit Kusu Kusu Sereh! Terwijl in Nederland deze week een nieuwe K3 werd gekozen, heb ik hier op Ambon ook weer het één en ander meegemaakt. Op maandag gaan we naar het immigratie-bureau om ons visum te laten verlengen. Na een foto, tien vingerafdrukken en het invullen en ondertekenen van een uitgebreid formulier, krijgen we ons paspoort de volgende dag met een nieuwe stempel weer terug! We mogen weer dertig dagen langer blijven :)

Zoals in mijn vorige blog al aangekondigd staat deze week in het teken van de presentatie voor het Departement van Onderwijs. Lisanne en ik zijn dinsdag druk met de laatste voorbereidingen als we horen dat de presentatie waarschijnlijk niet door kan gaan ... Nee hè! We zijn er beide even stil van. Maar gelukkig komt dinsdagavond het bericht dat de presentatie TOCH doorgaat. Yes!

En donderdagmiddag is het dan zover! Op de middelbare school waar de presentatie in de kantine wordt gehouden, praten we vooraf met een docent Engels. Deze man vraagt ons of we nog eens terug willen komen op school om bij zijn Engelse lessen aan te sluiten. Het lijkt hem leerzaam als zijn studenten met ons kunnen praten zodat ze echt eens kunnen oefenen met gespreksvaardigheden. Leuk! We wisselen telefoonnummers uit zodat we in onze laatste weken hopelijk nog tot een afspraak kunnen komen. Na dit gesprek begeven we ons naar de kantine waar echt al mensen zitten! Nu durven we ECHT te geloven dat de presentatie doorgaat haha! Uiteindelijk zijn er meer dan zeventig mensen aanwezig, waaronder ook een stuk of tien kinderen. Omdat onze presentatie gaat over de onderwijsbehoeften van kinderen in het speciaal onderwijs, hebben sommige leerkrachten er blijkbaar voor gekozen de 'speciale' kinderen zelf ook maar mee te nemen. Lisanne en ik vinden het sneu dat deze kinderen zo lang op een stoel moeten zitten luisteren, en dan ook nog naar een verhaal waar ze zelf niks aan hebben. De presentatie zelf gaat goed en de vertegenwoordiger van het departement is enthousiast! Na de presentatie herhaalt hij nog bijna drie kwartier de belangrijkste punten uit ons verhaal ;)

Op zaterdag én zondag trekken Lisanne en ik er op uit met kennissen van mijn ouders, die op Ambon een huis laten verbouwen. Op zaterdag reizen we daarom naar het dorpje Ema waar we in de middag een heuse jungletocht maken. Ondanks dat ik nog nooit zo bezweet ben geweest in mijn leven (blegh), vind ik het geweldig! Ik heb het gevoel alsof ik in een film loop (Junglebook en Tarzan zijn er niks bij!) waarbij de natuur voor mij bepaalt of ik mijn linker- of rechtervoet eerst moet neerzetten (zoals het pad gesleten is). Ik geniet van de klim, van het geluid van stromend water en van de wijze waarop het pad bij de waterval gewoon overgaat in stenen door het water heen. Echt een toffe wandeling en ervaring!

Zondag maken we - compleet met chauffeur en gids - een rondrit over het eiland. De eerste stop is bij Liang Beach waar we opnieuw in de zee zwemmen. Als Lisanne een pijnlijke steek in haar voet voelt, gaan we gauw uit het water. We zien een blauw puntje onder de huid. Als ik de gids ophaal, weet deze meteen wat er aan de hand is: Lisanne is gestoken door een zee-egel. De gids trekt meteen zijn zakmes uit zijn broek (slik) en begint dan (gelukkig) in een stronk hout te snijden. Met een uitgesneden stuk hout gaat hij vervolgens wel tien minuten hard op Lisanne haar voet slaan! Omdat hij echt lijkt te weten wat hij doet, hebben we er beide gek genoeg wel vertrouwen in ;) En inderdaad, de pijn wordt minder! Maar wij gaan de volgende keer toch maar weer met (water)schoenen de zee in ...

Na Liang rijden we door naar Waai, waar we de heilige morenen zien (ENORME alen). Lisanne gaat heel stoer bij ze in het water maar ik bedank vriendelijk voor dit aanbod. Ik ben gekke Henkie niet, mij niet gezien! Bij het riviertje zien we eindelijk van dichtbij hoe vrouwen in de rivier hun was doen. Een klein jongentje zit aan de andere kant van het bruggetje gehurkt in de rivier te poepen. Even later zien we zijn keutel vrolijk met de stroom mee wegdrijven. Ik vind het allemaal prachtig hahah! In Waai bezoeken we tot slot nog Air Panas, een plek met warm water dat door de hitte van de vulkaan verwarmd wordt. Het is ontzettend heet! Lisanne en ik vinden het heel leuk om dit weekend wat meer van Ambon gezien te hebben!

Minder leuk is dat ik sinds zaterdag met oorontsteking en twee ontstoken ogen rondloop. Omdat dit nog niet minder is geworden, maken we dinsdagochtend voor diezelfde avond een afspraak bij een KNO-arts. Deze arts heeft vanaf 17.00 uur spreekuur maar omdat er al twintig (telefonische) aanmeldingen voor ons zijn, hoeven we pas om 20.00 uur te komen. Uiteindelijk vertrekken we om 20.00 uur (kan gewoon) van huis op drie ojeks. Ik vind het spannend om in een ander land naar de dokter te moeten. De wachtruimte doet me denken aan de wachtruimte bij een gate op het vliegveld. Op de stoelen die dicht op elkaar in rijen staan opgesteld, zitten zeker vijftig mensen te wachten! De dokter is gelukkig een hele aardige man en als hij in mijn oren kijkt, kan ik op een scherm meekijken. Dat heb ik nog nooit beleefd! Het consult bij de arts kost Rp. 100.000 (€6,80) en voor de antibiotica die hij mij voorschrijft betaal ik ongeveer Rp. 200.000 (€13,70). Nu heb ik naast malariapillen ook nog vitamine-pillen en (joekels van) antibiotica-pillen, pff! Alles voor het goede doel?

Nog even een paar laatste weetjes ter afsluiting! Vandaag hadden we bijna de hele dag geen stroom. Toen vanmorgen opeens de stroom uitviel, werd ons meegedeeld dat dit vanwege werkzaamheden de hele dag zou duren. Omschakelen! Ik ben nog nooit zo blij geweest met mijn powerbank als hier hahah! Afgelopen week heb ik trouwens als een soort van rare wegen-expert de enorme hellingen van de weg hier in Kusu Kusu bepaald. Ik vond de waterpas-functie op mijn telefoon opeens meer dan interessant. Beeld je gerust iemand in die om de vijf meter stopt, haar telefoon rechtop op de grond zet en op het schermpje van haar telefoon tuurt. Dat was inderdaad waarschijnlijk geen gezicht, maar ik heb dus wel mooi hellingen van meer dan 15 graden gemeten. Dat is steiler dan de maximale hellingsgraad van de Alpe d'Huez! Wilde ik toch even vertellen ;)

Oh en we hadden al ervaring met kakkerlakken op onze kamer maar sinds deze week staan ook een GIGANTISCHE hagedis en een GIGANTISCHE duizendpoot op ons lijstje. Ik kan daar niet aan wennen hoor, blegh! Gelukkig wonen we hier bij een man die in alle kalmte en gewoon met veger en blik de raarste beesten voor ons komt weghalen. In de stad hebben we trouwens ook al twee keer ratten zien lopen! Nou weten jullie alles weer. Mijn ontstekingen en ik kruipen nu gauw op bed. Tot de volgende blog! X