Koeien slachten is een feest?
Blijf op de hoogte en volg Tessa
26 September 2015 | Indonesië, Urimesing
De tweede week in Kusu Kusu alweer, jeetje wat vliegt de tijd. Jullie vroegen om wekelijkse blogs en om foto's dus ik ga mijn best doen dat waar te maken! Maar inderdaad, zelfs na één week heb ik alweer een hoop te vertellen! Wat we deze week toch weer allemaal hebben beleefd ..
Ik begin mijn blog met de sightseeing in Ambon-stad op zaterdagavond. We worden rond 23.30 uur opgehaald door een kennis van het gezin waar we wonen. Als we buiten bij de jeep aankomen staat de motorkap open en zijn er nog drie jongens aan het sleutelen. Ook de achterbank blijkt kapot te zijn dus wordt deze maar tegen de achterkant van de laadbak aangeschoven, dan blijft hij wel staan. Als we instappen horen we dat de jeep heel lang stil gestaan heeft en dat er hopelijk niet teveel spinnen in zitten. De zwarte spinnen hier zijn gewoon eng, de gele spinnen zijn giftig! Arg! De jeep start met veel kabaal en als we met met hoge snelheid wegrijden, klampen we ons vast aan de stangen van de jeep. Ook tijdens het rijden maakt de jeep écht heel veel lawaai en de uitlaat knalt bijna continu. Het is net vuurwerk! We hebben dan ook veel bekijks onderweg ;) De eerste tien minuten heb ik de slappe lach van hoe bizar deze situatie is. Ik vraag me echt af of deze auto in Nederland op de weg zou mogen rijden ..
Woensdag worden we uitgenodigd op een verjaardag (gastvrijheid en vriendelijkheid zit volgens mij in het bloed hier) en ervaren we hoe ze hier uitpakken met de verjaardag van een heel jong kind. Er blijkt 's middags zelfs een ingehuurde animatie- kip van de KFC op bezoek te zijn geweest! Als we na de nasi kuning (gele rijst) binnen zitten, staat er een groep jongens van onze leeftijd in de deuropening te smoezen. We krijgen in de gaten dat ze graag met ons op de foto willen maar het niet durven te vragen. Als uiteindelijk iemand het voor ze vraagt, en wij het goed vinden, stormen ze naar binnen en ontstaat er een rij om met ons op de foto te gaan. Ik ben bang dat ik niet zo leuk op de foto's sta want ik kon niet meer stoppen met lachen! En het is niet eens alleen deze gebeurtenis die Lisanne en mij doet beslissen dat we nooit een BN'er willen worden. Ondanks dat we hier nog maar twee weken zijn, zijn we al een beetje klaar met het 'ge-mister' de hele tijd. Is het heel erg dat we soms even doen alsof we doof zijn en niet vriendelijk teruglachen en zwaaien? En moeten we misschien ook even uitleggen dat wij geen 'mister' zijn? De meest bizarre situatie tot nu toe doet zich voor als we deze week op de stoep bij school staan te wachten. In alle drukte van het verkeer rijdt een scooter met een vader, een moeder en een kind van nog geen twee jaar voorbij. De mensen zien ons staan, keren hun scooter abrupt om en stappen af. Terwijl de moeder aan ons vraagt of ze een foto van ons mag maken, is ze al bezig het kleine meisje tussen ons in te zetten. Het arme kind schrikt (zoals bijna alle jonge kinderen) enorm van onze bleke hoofden en begint meteen hard te huilen. Moeder maakt snel een foto, bedankt ons, zet het kind weer voorop de scooter en dan rijden ze weer weg. Huh?! Ik ben zo blij dat ik op deze momenten een mede-blanke naast me heb staan met wie ik even een blik kan uitwisselen! Oh en dan heb ik het nog niet eens gehad over de mensen die stiekem (maar niet stiekem genoeg) een selfie maken met ons op de achtergrond! Nee wij willen echt nooit beroemd worden!
Over de donderdag kan ik nog steeds niet uit .. We beginnen de dag vroeg (de wekker gaat om 4.30 uur) want we hebben met de jeugd van de kerk van Kusu Kusu een outdoor-activiteit. Terwijl de zon nog opkomt, lopen we in een dik half uur naar een plek met een mooi uitzicht. Hier doen we spelletjes en wordt er gezamenlijk gebeden en gezongen. Na de activiteiten lopen we naar huis en maken ons klaar om weer weg te gaan. Een juf van de school heeft ons uitgenodigd om vandaag bij haar thuis te komen voor Idul Adha, een islamitische feestdag. In Nederland wordt Idul Adha ook wel het offerfeest of het slachtfeest genoemd. Het is een 'feest' waarbij koeien en geiten worden geslacht en het vlees wordt uitgedeeld aan de arme mensen. Onderweg naar de moskee zien we overal al dode koeien liggen. Eenmaal aangekomen is het eerste wat ik zie een stapel met koeien- hoofden. Jeetje waar zijn we beland .. Overal liggen stukken vlees en ingewanden op de grond. Het slachten zelf is echt verschrikkelijk om te zien. Met een groot mes wordt een snee in de hals gemaakt waarna de dieren langzaam doodbloeden. Dit feest is daarmee echt allesbehalve diervriendelijk. Ik zal jullie de verdere details en de foto's besparen, deze zijn op eigen risico op te vragen. We horen dat er alleen al op deze plek negen koeien en zeven geiten zijn geslacht, ik vraag me af hoeveel beesten in totaal vandaag geslacht zijn. Ik vind het bijzonder dit offerfeest op deze manier 'echt' mee te maken maar één keer in mijn leven lijkt me meer dan genoeg. Nog meer dan het slachten zelf ben ik in shock over de reacties van de (soms nog hele jonge) kinderen die staan te lachen en met de volwassenen mee juichen als een dier na veel te lange tijd echt dood is. En dan de lucht die er hangt .. Echt bah bah bah bah bah!
En over lucht gesproken, zowel hier in de 'jungle' (want dat is het) als in Ambon-stad ademen we meer rook en uitlaatgassen in dan ooit tevoren. De school waar we werken staat pal naast een drukke weg wat betekent dat de kinderen (en de juffen en wij) door de open deuren en ramen continu in de uitlaatgassen zitten. Ook in de bergen zitten we regelmatig in de rook omdat iedereen hier zijn eigen afval verbrandt. Dat kan toch niet gezond zijn?!
Tot slot nog iets over ons 'dagelijkse leven' hier. Elke doordeweekse dag gaat om 6.30 uur de wekker. We beginnen de dag met een koude douche (lees: we gooien kleine emmertjes met koud water over onszelf heen) en daarna ontbijten we met geroosterd wit brood (volgens mij kun je in de supermarkt kiezen uit wit of groen brood) en een grote mok thee. Lisanne en ik hebben allebei al een keer de schrik van ons leven gehad toen er een gekko uit het broodrooster kwam! Ik kan je vertellen dat je dan goed wakker bent hoor, jakkes wat een engerds!
Na het ontbijt wassen we onze borden af, smeren we ons in met deet en dan lopen we naar de straat waar de angkut langs rijdt. De angkut rijdt niet op tijd, je gaat gewoon langs de kant van de weg staan en wacht tot er één langs rijdt. Meestal duurt dit niet lang. En als je langer moet wachten of de eerstvolgende angkut is vol, dan ben je gewoon wat later op je plaats van bestemming. Ook hier geldt weer de elastieken tijd. Een ritje met de angkut naar de stad (ongeveer 25 minuten) kost ons 3500 Rp. per persoon, omgerekend is dat slechts 25 eurocent! Met de ojek (de scooters) kost het 10.000 Rp. per persoon. In verhouding is dat HEEL duur maar ook dit is omgerekend minder dan een euro. Ik vind de ojek geweldig en zit als een gek te grijnzen als onze bestuurders tegen elkaar gaan racen (sorry mam, levensgevaarlijk). In de stad stappen we altijd uit bij een grote brug waarna het nog vijf minuten lopen is naar Leleani 1, de school waar we werken. Lisanne en ik hebben tijdens deze wandelingen geconcludeerd dat Ambon niet zo rolstoelvriendelijk is. De stoepranden zijn zo hoog dat je bijna een aanloopje moet nemen en je kunt maar beter naar de grond kijken voor het geval je onverwachte gaten in de weg tegenkomt of stoepen die opeens ophouden. Meestal zijn we van 8.00 tot maximaal 12.00 uur op school. Daarna lopen we naar de terminal (het busstation met alle angkuts) en stappen we in het voorste busje van de rij met Kusu Kusu- busjes. De busjes vertrekken pas vanaf de terminal als er twaalf mensen in zitten, dan zijn ze vol. De ene keer vertrek je dus vrijwel meteen en een andere keer wacht je bijna twintig minuten. Als we thuis komen staat meestal de (warme) lunch voor ons klaar. Woensdag is patat-dag, zondag is Hollandse dag (inclusief aardappels) en de overige dagen eten we rijst. Daarna gaan we vaak even chillen op bed (de hitte in de stad is serieus vermoeiend) en dan maken we ons drie keer per week klaar voor de Engelse lessen.
Deze week hadden we trouwens twee dagen geen stromend water omdat er een KOKOSNOOT op de waterleiding was gevallen. In Indonesië kan alles! Zo, EINDE BLOG hahah!
Daaag! xx
Ik begin mijn blog met de sightseeing in Ambon-stad op zaterdagavond. We worden rond 23.30 uur opgehaald door een kennis van het gezin waar we wonen. Als we buiten bij de jeep aankomen staat de motorkap open en zijn er nog drie jongens aan het sleutelen. Ook de achterbank blijkt kapot te zijn dus wordt deze maar tegen de achterkant van de laadbak aangeschoven, dan blijft hij wel staan. Als we instappen horen we dat de jeep heel lang stil gestaan heeft en dat er hopelijk niet teveel spinnen in zitten. De zwarte spinnen hier zijn gewoon eng, de gele spinnen zijn giftig! Arg! De jeep start met veel kabaal en als we met met hoge snelheid wegrijden, klampen we ons vast aan de stangen van de jeep. Ook tijdens het rijden maakt de jeep écht heel veel lawaai en de uitlaat knalt bijna continu. Het is net vuurwerk! We hebben dan ook veel bekijks onderweg ;) De eerste tien minuten heb ik de slappe lach van hoe bizar deze situatie is. Ik vraag me echt af of deze auto in Nederland op de weg zou mogen rijden ..
Woensdag worden we uitgenodigd op een verjaardag (gastvrijheid en vriendelijkheid zit volgens mij in het bloed hier) en ervaren we hoe ze hier uitpakken met de verjaardag van een heel jong kind. Er blijkt 's middags zelfs een ingehuurde animatie- kip van de KFC op bezoek te zijn geweest! Als we na de nasi kuning (gele rijst) binnen zitten, staat er een groep jongens van onze leeftijd in de deuropening te smoezen. We krijgen in de gaten dat ze graag met ons op de foto willen maar het niet durven te vragen. Als uiteindelijk iemand het voor ze vraagt, en wij het goed vinden, stormen ze naar binnen en ontstaat er een rij om met ons op de foto te gaan. Ik ben bang dat ik niet zo leuk op de foto's sta want ik kon niet meer stoppen met lachen! En het is niet eens alleen deze gebeurtenis die Lisanne en mij doet beslissen dat we nooit een BN'er willen worden. Ondanks dat we hier nog maar twee weken zijn, zijn we al een beetje klaar met het 'ge-mister' de hele tijd. Is het heel erg dat we soms even doen alsof we doof zijn en niet vriendelijk teruglachen en zwaaien? En moeten we misschien ook even uitleggen dat wij geen 'mister' zijn? De meest bizarre situatie tot nu toe doet zich voor als we deze week op de stoep bij school staan te wachten. In alle drukte van het verkeer rijdt een scooter met een vader, een moeder en een kind van nog geen twee jaar voorbij. De mensen zien ons staan, keren hun scooter abrupt om en stappen af. Terwijl de moeder aan ons vraagt of ze een foto van ons mag maken, is ze al bezig het kleine meisje tussen ons in te zetten. Het arme kind schrikt (zoals bijna alle jonge kinderen) enorm van onze bleke hoofden en begint meteen hard te huilen. Moeder maakt snel een foto, bedankt ons, zet het kind weer voorop de scooter en dan rijden ze weer weg. Huh?! Ik ben zo blij dat ik op deze momenten een mede-blanke naast me heb staan met wie ik even een blik kan uitwisselen! Oh en dan heb ik het nog niet eens gehad over de mensen die stiekem (maar niet stiekem genoeg) een selfie maken met ons op de achtergrond! Nee wij willen echt nooit beroemd worden!
Over de donderdag kan ik nog steeds niet uit .. We beginnen de dag vroeg (de wekker gaat om 4.30 uur) want we hebben met de jeugd van de kerk van Kusu Kusu een outdoor-activiteit. Terwijl de zon nog opkomt, lopen we in een dik half uur naar een plek met een mooi uitzicht. Hier doen we spelletjes en wordt er gezamenlijk gebeden en gezongen. Na de activiteiten lopen we naar huis en maken ons klaar om weer weg te gaan. Een juf van de school heeft ons uitgenodigd om vandaag bij haar thuis te komen voor Idul Adha, een islamitische feestdag. In Nederland wordt Idul Adha ook wel het offerfeest of het slachtfeest genoemd. Het is een 'feest' waarbij koeien en geiten worden geslacht en het vlees wordt uitgedeeld aan de arme mensen. Onderweg naar de moskee zien we overal al dode koeien liggen. Eenmaal aangekomen is het eerste wat ik zie een stapel met koeien- hoofden. Jeetje waar zijn we beland .. Overal liggen stukken vlees en ingewanden op de grond. Het slachten zelf is echt verschrikkelijk om te zien. Met een groot mes wordt een snee in de hals gemaakt waarna de dieren langzaam doodbloeden. Dit feest is daarmee echt allesbehalve diervriendelijk. Ik zal jullie de verdere details en de foto's besparen, deze zijn op eigen risico op te vragen. We horen dat er alleen al op deze plek negen koeien en zeven geiten zijn geslacht, ik vraag me af hoeveel beesten in totaal vandaag geslacht zijn. Ik vind het bijzonder dit offerfeest op deze manier 'echt' mee te maken maar één keer in mijn leven lijkt me meer dan genoeg. Nog meer dan het slachten zelf ben ik in shock over de reacties van de (soms nog hele jonge) kinderen die staan te lachen en met de volwassenen mee juichen als een dier na veel te lange tijd echt dood is. En dan de lucht die er hangt .. Echt bah bah bah bah bah!
En over lucht gesproken, zowel hier in de 'jungle' (want dat is het) als in Ambon-stad ademen we meer rook en uitlaatgassen in dan ooit tevoren. De school waar we werken staat pal naast een drukke weg wat betekent dat de kinderen (en de juffen en wij) door de open deuren en ramen continu in de uitlaatgassen zitten. Ook in de bergen zitten we regelmatig in de rook omdat iedereen hier zijn eigen afval verbrandt. Dat kan toch niet gezond zijn?!
Tot slot nog iets over ons 'dagelijkse leven' hier. Elke doordeweekse dag gaat om 6.30 uur de wekker. We beginnen de dag met een koude douche (lees: we gooien kleine emmertjes met koud water over onszelf heen) en daarna ontbijten we met geroosterd wit brood (volgens mij kun je in de supermarkt kiezen uit wit of groen brood) en een grote mok thee. Lisanne en ik hebben allebei al een keer de schrik van ons leven gehad toen er een gekko uit het broodrooster kwam! Ik kan je vertellen dat je dan goed wakker bent hoor, jakkes wat een engerds!
Na het ontbijt wassen we onze borden af, smeren we ons in met deet en dan lopen we naar de straat waar de angkut langs rijdt. De angkut rijdt niet op tijd, je gaat gewoon langs de kant van de weg staan en wacht tot er één langs rijdt. Meestal duurt dit niet lang. En als je langer moet wachten of de eerstvolgende angkut is vol, dan ben je gewoon wat later op je plaats van bestemming. Ook hier geldt weer de elastieken tijd. Een ritje met de angkut naar de stad (ongeveer 25 minuten) kost ons 3500 Rp. per persoon, omgerekend is dat slechts 25 eurocent! Met de ojek (de scooters) kost het 10.000 Rp. per persoon. In verhouding is dat HEEL duur maar ook dit is omgerekend minder dan een euro. Ik vind de ojek geweldig en zit als een gek te grijnzen als onze bestuurders tegen elkaar gaan racen (sorry mam, levensgevaarlijk). In de stad stappen we altijd uit bij een grote brug waarna het nog vijf minuten lopen is naar Leleani 1, de school waar we werken. Lisanne en ik hebben tijdens deze wandelingen geconcludeerd dat Ambon niet zo rolstoelvriendelijk is. De stoepranden zijn zo hoog dat je bijna een aanloopje moet nemen en je kunt maar beter naar de grond kijken voor het geval je onverwachte gaten in de weg tegenkomt of stoepen die opeens ophouden. Meestal zijn we van 8.00 tot maximaal 12.00 uur op school. Daarna lopen we naar de terminal (het busstation met alle angkuts) en stappen we in het voorste busje van de rij met Kusu Kusu- busjes. De busjes vertrekken pas vanaf de terminal als er twaalf mensen in zitten, dan zijn ze vol. De ene keer vertrek je dus vrijwel meteen en een andere keer wacht je bijna twintig minuten. Als we thuis komen staat meestal de (warme) lunch voor ons klaar. Woensdag is patat-dag, zondag is Hollandse dag (inclusief aardappels) en de overige dagen eten we rijst. Daarna gaan we vaak even chillen op bed (de hitte in de stad is serieus vermoeiend) en dan maken we ons drie keer per week klaar voor de Engelse lessen.
Deze week hadden we trouwens twee dagen geen stromend water omdat er een KOKOSNOOT op de waterleiding was gevallen. In Indonesië kan alles! Zo, EINDE BLOG hahah!
Daaag! xx
-
26 September 2015 - 15:54
Marten:
Zaterdag blogdag eindelijk!
Zo'n offerfeest lijkt me erg bijzonder om mee te maken!
"Sorry mam" heerlijk! Volgens mij was mijn vorige reactie over het zelf rijden nog niet zo gek gedacht;)
xxx -
26 September 2015 - 16:26
Ineke:
Eindelijk weer een blog. Deze week stiekem al een paar keer gekeken. Wat weer een ervaringen meid. Maar die offerdag had ik niet mee willen maken ;-)
Wij wachten weer af wanneer we je volgende blog zien verschijnen. X
-
26 September 2015 - 16:57
Elise:
Hahahaha, klinkt als typische Tessa-dingen! ;) Wat een belevenissen weer zeg! Klinkt heel bijzonder om mee te maken, maar toch ook wel een beetje raar voor ons 'blanken'. Ik snap dat een 'mede-blanke' daar geen overbodige luxe is ;) En foto's, leuk!! :D -
26 September 2015 - 17:10
Frank:
Jeej foto's!! Klinkt alsof je het erg naar je zin hebt daar Tessa! School begint daar wel vroeg zeg, maar dat is natuurlijk ook i.v.m. de warmte...
-
26 September 2015 - 20:05
Nathalie :
Machtig verhaal weer Tess! Wat een belevenis. Respect hoor!
Enne, als je geen stromend water hebt, was je toch gewoon niet, na paar dagen ben je van het 'ge-mister' af hahaha
Blijven bloggen hoor! Vind het geweldig om te lezen -
27 September 2015 - 09:25
Marloes:
Hahaha, wat een belevenissen! Wat je zegt over het verkeer is zo herkenbaar zowel in beide blogs! In Vietnam was het net zo, alsof de mensen leven op de scooter. Kinderen die slapen op de scooter, hele gezinnen worden erop vervoerd om nog niet te spreken van alle spullen die meegenomen worden. In Vietnam zag ik wel iedereen met een helm trouwens en kon je ze overal kopen. Misschien nog een idee?
Het offerfeest lijkt mij ook vreselijk om te zien en ik kan me voorstellen dat de geur niet is om uit te houden!
En wat moet het fijn zijn dat je af en toe geen rijst eet. Het is heerlijk, maar af en toe lekker een Nederlandse aardappel is ook fijn ;-)
Geniet maar weer lekker van alle ervaringen! Voor je het weet hoor je de claxon van de scooters niet meer en zie je niet eens meer dat de mensen naar je kijken :-p
Liefs Marloes -
27 September 2015 - 11:03
Yvonne:
Tess, wat heerlijk om je belevenissen te lezen! Wat maak je veel mee zeg. Snap ook dat je door die ervaringen geen BN'er wilt zijn. Je komt ook met een schat van ervaringen thuis straks, ook van alles wat je waarschijnlijk nooit had gedacht te beleven (ik weet ook niet of ik die slachtfoto's zou willen zien ;p). Ik verheug me nu al op je volgende blog, maar ik wens jou vooral een hele leuke week, je beleeft alles intens en dat is echt te lezen. Ik hoop ook dat je qua werk de ondersteuning mag/kan geven die nodig is/lijkt. Je bent een topper! Heel veel liefs, Yvonne -
27 September 2015 - 13:51
Nynke:
Dat 'mistermister' gedoe, op de foto alsof je van een andere planeet komt, het verkeer en dat afval verbranden is ZO ontzettend herkenbaar!! -
28 September 2015 - 20:33
Mama:
Dag dochter, wat een lange blog heb je geschreven!!
Die slachting, zoals je het omschrijft, brr. (ruik het bijna!)
En jij op de ojek nogmaals brr.
Vroeg onder je klamboe weg´s morgens hè, bak water en hup weer op pad.
Hou je taai, dikke kus. -
01 Oktober 2015 - 07:51
Anneke:
YES, ik heb 'm gelezen hoor. Ziek vanuit bed en wel.
Hopelijk heb jij een betere nacht gehad en knap je al weer iets op. <3
Maar oooh tes, wat een verhalen en ervaringen. Zo gaaf!
Als je terug bent moet je alles gewoon nóg een keer vertellen hoor! Onder 't genot van een kopje thee en chocola. Kijk er nu al naar uit. Super leuk ook met al die foto's erbij! Volgende keer een reeks selfies? :D
Voorzichtig in t verkeer daar, zorg dat je niet van de ojek afstuitert & tot snel!
xxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
